مقایسه اثربخشی آموزش شایستگی هیجانی و حل مسئله بر خودکارآمدی ادراک شده دانشجویان دانشگاه فرهنگیان

هدف این پژوهش، مقایسۀ اثربخشی آموزش شایستگی هیجانی و حل مساله بر خودکارآمدی ادراک‏ شده در دانشجویان بود. روش پژوهش، شبه آزمایشی با طرح پیش آزمونپس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری بود. نمونه پژوهش شامل 81 نفر (گروه آزمایش شایستگی هیجانی 25 نفر، گروه آزمایشی حل مساله 27 نفر و گروه گواه 29 نفر) از بین دانشجویان دانشگاه فرهنگیان استان مازندران بود که با روش نمونه‌گیری خوشه ای چند مرحله‌ ای و به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری، پرسش‏نامۀ خودکارآمدی شرر و مادوکس (1982) بود. به گروه‌ های آزمایشی، آموزش شایستگی هیجانی و حل مسئله طی 10 جلسه و به مدت یک ماه ارائه شد، در این مدت آزمودنی‌ های گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. نتایج آزمون تحلیل واریانس در اندازه گیری های مکرر، نشان داد آموزش شایستگی هیجانی سبب بهبود خودکارآمدی ادراک ‏شده در دانشجویان شد. آموزش حل مسئله نیز سبب بهبود خودکارآمدی ادراک شده در دانشجویان شد. هم چنین، یافته‌ ها نشان داد بین اثربخشی دو گروه شایستگی هیجانی و حل مسئله بر خودکارآمدی ادراک شده دانشجویان تفاوت معناداری وجود نداشت. این نتایج می‌ تواند پشتوانه ای برای به‌کارگیری شایستگی هیجانی و حل مسئله برای افزایش خودکارآمدی ادراک شده در دانشجویان باشد.