بررسی و مقایسه‌ی سطح استقلال کاری درک شده‌ی معلمان در مدارس

هدف کلی این پژوهش بررسی استقلال کاری ادراک‌شده در بین معلمان ایرانی و مقایسه ی آن بر اساس متغیرهای جمعیت شناختی بود. شرکت‌کنندگان پژوهش 413 نفر از معلمان مدارس مقاطع مختلف تحصیلی شهر سنندج بودند که به شیوه ی تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسش نامه ی «استقلال کاری شایسته معلمان» اقتباس‌شده از مطالعات فریدمن (1999) بود که میزان فعالیت‌های معمول معلمان را که باید به‌صورت مستقل انجام گیرد توسط خود معلمان ارزیابی می‌نماید. به‌منظور آزمون روایی محتوایی پرسش نامه استقلال کاری معلمان روش تحلیل عاملی تاییدی به کار رفت. برای پاسخ به پرسش‌های پژوهشی با توجه به نوع توزیع داده‌ها از آزمون‌های t تک نمونه‌ای، آزمون t با دو نمونه ی مستقل و تحلیل واریانس یک‌راهه استفاده شد. تحلیل‌ها نشان داد که معلمان سطح استقلال کاری خود را درمجموع پایین‌تر از سطح متوسط مقیاس مربوطه ارزیابی نمودند. معلمان میزان استقلال خود را در حیطه‌های ایجاد هویت، مشارکت والدین، توسعه ی حرفه‌ای و موضوعات فوق‌برنامه، پایین‌تر از سطح متوسط، در حیطه ی تدریس و ارزشیابی پیشرفت تحصیلی در حد متوسط و در حیطه ی تغییر و توسعه ی برنامه درسی، بالاتر از سطح متوسط ارزیابی کرده بودند. نتایج هم چنین حاکی از آن بود که اگرچه میزان استقلال معلمان بر اساس خودارزیابی‌ها به لحاظ جنسیت و سابقه ی خدمت تفاوت معناداری نداشت، اما دوره ی تحصیلی که معلمان در آن تدریس می‌کردند و مدرک تحصیلی آنان باعث تفاوت‌های معناداری در ارزیابی معلمان از سطوح استقلال کاری‌شان شده بود. به نظر می‌رسد معلمانی که دارای مدرک تحصیلی دیپلم و کاردانی که در پایه‌های مختلف دوره ی ابتدایی تدریس می‌کردند با استفاده از نوعی خلاقیت و خلاء به وجود آمده از عدم نظارت والدین، موسسات رقیب و سطح بلوغ فراگیران توانسته‌اند در نظام متمرکز آموزشی ایران گونه ی خاصی استقلال کاری را صرفاً در حوزه ی تدریس و مدیریت کلاس درس خود احساس و گزارش نمایند.