قرب الاسناد در نگارش‌های امامیه

در فهرست مکتوبات امامیه، گونه‌ای از نگارش‌های روایی به چشم می‌خورد که اساس کار مولف در آن‌ها، سامان‌بخشی و تبویب موضوعی روایات نیست بلکه کوشش مولف، تنظیم اثر روایی با محوریت اسناد است. معیار مولفان این آثار، ارائۀ روایاتی با کوتاه‌ترین طریق به مصدر روایت است. از این گونۀ نگارش که «قرب الاسناد» نام گرفته، در شمار آثار برخی محدثان نام‌آشنا یاد شده است. مولف قرب الاسناد می‌کوشد با کاستن از واسطه‌های خود تا معصوم، از راهیابی خطاهای انسانی در نقل روایت بکاهد و از این طریق بر اعتبار اندوخته‌های خود بیفزاید. در نوشتار حاضر، تلاش محدثان امامی در نگارش قرب الاسناد، با تکیه بر تنها کتاب بازمانده از این سبک، بررسی شده است.

Qurb al-Isnād in Imami Writings

In the list of Imamiyya writings, there is a type of narrative (traditional) writing in which the basis of the author’s work is not the organization and thematic arrangement of traditions; ather, the author’s effort is to arrange the narrative effect with the focus on documents. The criterion of the authors of these works is to present traditions in the shortest way to the source of the tradition. This type of writing, which is called &Qorb alesnad&, has been mentioned in the works of some familiar narrators. The author of Qorb alesnad tries to reduce human errors in narration by reducing his intermediaries to the Infallibles, in order to increasing the validity of his savings. In the present article, the efforts of Imami narrators in writing Qorb alEsnad have been examined, relying on the only remaining book of this style.