بررسی مفهوم «درویش راستین» در متون فارسی میانۀ زردشتی

در متون فارسی میانه، واژه‌های «درویشی»، «شکوه» و «نیاز» بر فقر و تنگدستی دلالت می‌کند؛ از این میان «درویش» دارای دو مفهوم متفاوت است. در متون فارسی میانه به تفصیل به مفهوم درویشی پرداخته و تصویری روشن از آن ارائه شده است. بر اساس این متون، درویش از یک سو بر فرد تنگدست دلالت می‌کند که از وضعیت خود ناخرسند است و از سوی دیگر به فرد وارسته‌ای دلالت دارد که به دلیل خرسندی، تن و روانش در آرامش به سر می‌برد؛ این فرد در نوشته‌های فارسی میانه «درویش راستین» نام دارد. در این پژوهش تلاش بر آن است که مفهوم خاص درویش، یعنی درویش راستین، در متون فارسی میانه بررسی و به این سوالات پاسخ داده شود: درویش راستین به چه کسی گفته می‌شود، تفاوت درویش راستین و فقیر در چیست و آیا راه و رسم درویشی راستین را در این نوشته‌ها می‌توان یافت؟