شکل‌گیری ریالیسم در داستان نویسی ایرانی

نگارش ریالیستی در ادبیات کلاسیک فارسی به اندازه شیوه های غیر واقعگرا مورد توجّه نبوده است. ادبیات اجتماعی و سیاسی مشروطه، ذهنیت مردم شهرهای بزرگ به‌ویژه پایتخت را از جانب آرمان های ماورایی به سوی زندگی زمینی و انسان‌مدار سوق داد و با پیدایش روزنامه‌ها، نثر فارسی به سوی سادگی و واقعیت‌نگاری حرکت کرد. روزنامه-نگاری تکوین نوشتار واقعگرا را شدت بخشید و توجه روزنامه‌نگاران ایرانی به واقعیت-های حاد اجتماعی، آن‌ها را به سوی نگارش داستان های اجتماعی در قالب پاورقی کشاند. بدین صورت رمان واقعگرا همزمان با شکل گیری طبقه ‌بورژوای نوین دولتی در ایران پا به عرصه ادبیات نهاد. این مقاله زمینه‌های شکل‌گیری رمان ریالیستی فارسی از دوران مشروطه را بر اساس نگرش تاریخ ادبی نشان داده و روند حرکت زبان فارسی به سوی واقعگرایی و تولد داستان ریالیستی و تعامل و تداخل روزنامه‌نگاری با آن را دنبال می‌کند. اهمّ مطالب مورد بحث از این قرار است: گذار از رمان تاریخی به رمان اجتماعی، تحولات زبان و واقعیت اجتماعی، روزنامه‌نگاری و ریالیسم، پیشگامان ریالیسم فارسی، درونمایه غالب بر آثار ریالیستی، ‌نقص رمان واقعگرای اولیه و ارزش جامعه شناختی رمان های ریالیستی.