گونه‌شناسی تطبیقی طردیه (نخجیرگانی) در شعر فارسی و عربی

«طردیه» (نخجیرگانی) یکی از انواع شعر در ادبیات فارسی و عربی است. سابقۀ این نوع از شعر در ادبیات عربی به دورۀ جاهلی بازمی‌گردد، اما در دورۀ عباسی است که طردیه به عنوان یک نوع ادبی مستقل مطرح می‌شود. رواج این نوع ادبی در دورۀ عباسی تحت تاثیر رواج شکار و علاقۀ وافر خلفای عباسی و اشراف به این تفریح درباری مرسوم در ایران دورۀ ساسانی بوده است. این نوع ادبی به تبع شعر عربی در شعر فارسی نیز رواج می‌یابد و و به عنوان یکی از زیرگونه های قصیدۀ مدحی مورد توجه بعضی از شاعران درباری، به‌ویژه شاعران دربار غزنوی، سلجوقی و گورکانیان هند قرار می‌گیرد. هدف مقالۀ حاضر بررسی ویژگی‌ها/ قراردادهای این نوع ادبی در شعر فارسی و عربی، بیان شباهت‌ها و تفاوت‌های آن در این دو زبان، تفاوت آن با «شعر شکار» و ارائۀ تعریفی جامع و مانع از آن است. برای این منظور به بررسی گونه‌شناسانۀ نمونه‌های این نوع ادبی در ادبیات فارسی و عربی پرداخته شده است.