گُرگسار یا کَرگسار؟

رسم‌الخط فارسی در دوره‌هایی به‌گونه‌ای بوده که در متن شناسی متون کهن در روزگار ما مشکلات و بدخوانی‌هایی برای متون فارسی پیش آورده است. از آن میان صامت گ در نسخه‌های خطی در بسیاری از دوره‌ها با یک سرکش به صورت ک نوشته شده است. همین امر هنگام چاپ متون حماسی در خواندن واژه‌هایی مانند کَرگ (کرگدن) مشکلاتی به وجود آورده است؛ به این معنی که در پاره‌ای موارد در متون چاپی ازجمله شاهنامه کلماتی مانند کَرگسار و کَرگساران به صورت گُرگسار و گُرگساران خوانده و معنا شده و درنتیجه گوشه‌ای از فرهنگ گذشته، یعنی وجود اقوامی که در آن سرزمین‌ها زندگی می‌کرده‌اند، مکتوم مانده است. در این پژوهش با قراین برون و درون متنی روشن و پیشنهاد شده است که کلمات گرگسار و گرگساران به عنوان نام شهر، قوم و فرد در شاهنامه باید کَرگسار و کَرگساران خوانده و ضبط شود.