بررسی همکرد «دادن» در ساخت نویافته‌ای از فعل مرکب در کهن ترین ترجمه تورات
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
قیومیان محمدی فاطمه ,محمدی فشارکی محسن
|
|
منبع
|
جستارهاي نوين ادبي - 1396 - دوره : 50 - شماره : 3 - صفحه:117 -140
|
|
چکیده
|
«زبان‌شناسی تاریخی» یکی از شاخه‌های علم زبان‌شناسی است که به بررسی سیر تحول زبان می‌پردازد و به این منظور اسناد و مدارک به‌جامانده از زبان را مطالعه می کند. بخش بزرگ و ارزشمندی از اسناد و مدارک زبان فارسی را نسخ خطی تشکیل می‌دهد و «ترجمه فارسی تورات» (5187 مجلس) یکی از نسخه‌های قابل توجه و کارآمد در این حوزه و به لحاظ ویژگی‌های زبانی، سرشار از نکته‌های بکر و بدیع است. کاربرد همکرد «دادن» در ساخت خاصی از فعل مرکب، یکی از این نکته‌هاست که این نوشتار به آن پرداخته است. در ترجمه کهن تورات، همکرد «دادن» با باری از معنای دستور، تحکم و اجبار، در ترکیب با یک مصدر لازم یا متعدی، فعل مرکبی می‌سازد که معادل امروزین آن را می‌توان در قالب ساخت‌های سببی و با استفاده از ساختمان جملات مرکب وابسته با فراکرد پیرو مقصدی ساخت. با بررسی کاربرد همکرد «دادن» در این ترجمه روشن می‌شود که در گذشته این همکرد هم‌معنا با افعال سببی دستور دادن، باعث شدن و مجبور کردن نیز به کار می‌رفته است.
|
|
کلیدواژه
|
همکرد، دادن، فعل مرکب، دستور تاریخی زبان فارسی، ترجمه کهن تورات.
|
|
آدرس
|
دانشگاه اصفهان, ایران, دانشگاه اصفهان, ایران
|
|
پست الکترونیکی
|
fesharaki311@yahoo.com
|
|
|
|
|
|
|