تاثیر نسبت خاک به محلول بر همدماهای جذب و واجذب روی (Zn) در یک خاک شنی

واکنش جذب به عواملی مانند تعداد مکان های جذبی در دسترس برای پذیرش ماده جذب شونده، مقدار کل ماده جذب شونده در محلول و احتمال تماس بین مکان های جذبی و ماده جذب شونده وابسته است. معمولاً مقدار جذب در واحد جرم جذب کننده با کاهش نسبت خاک به محلول افزایش می یابد. با این حال، تاثیر نسبت خاک به محلول بر همدماهای جذب و به ویژه واجذب کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. در این تحقیق تاثیر نسبت های مختلف خاک به محلول (5/1:2، 1:5 ،1:20،1:10و1:50) بر همدماهای جذب روی (zn) در غلظت های اولیه10 تا 100 میلی گرم zn در لیتر و در محلول زمینه 01/0 مولار نیترات کلسیم (تنظیم شده در3/7 = ph) در یک نمونه خاک شنی مورد بررسی قرار گرفت. همچنین، تاثیر این نسبت ها بر واجذب zn در سه غلظت اولیه بررسی گردید. نتایج نشان داد که در غلظت اولیه کم zn ( mg/l10) و در زمان های کوتاه (h 18 > ) تفاوت غلظت تعادلی zn در نسبت های مختلف خاک به محلول زیاد بود. این تفاوت با گذشت زمان کمتر شد. در غلظت زیاد zn ( mg/l100) تفاوت غلظت تعادلی zn برای نسبت های مختلف خاک به محلول در زمان های کوتاه و بلند تقریباً یکسان بود. با کاهش نسبت خاک به محلول شکل همدماهای جذب از نوعl به نوع h تغییر یافت. برازش معادله لنگمویر به داده های جذبی نشان داد که با کاهش نسبت خاک به محلول ثابت حداکثر جذب(b) این معادله افزایش و ثابت انرژی جذب(k) آن کاهش یافت. همچنین، با کاهش این نسبت پسماند در همدماهای جذب-واجذب افزایش پیدا کرد.