تخصیص بهینه منابع آب سطحی حوضه دریاچه ارومیه به استان های ذینفع با روش های تصمیم گیری فاصله محور

دریاچه ارومیه، بزرگترین دریاچه داخلی کشور و دومین دریاچه آب شور جهان است. تغییر شرایط اقلیمی وکاهش نزولات جوی، بهرهبرداری بیش از حد از رودخانه‌های جاری به دریاچه و پایین بودن بازده کشاورزی در حوضه سبب کاهش شدید سطح آب و افزایش شوری شده است. آورد متوسط سطحی حوضه در حدود 2/7 میلیارد متر مکعب در سال می‌باشد که حداقل نیاز اکولوژیکی دریاچه در حدود 1/3 میلیارد مترمکعب در سال، باید از آن تامین گردد. بنابراین کنترل و تخصیص بهینه آب قابل برداشت، یعنی 1/4 میلیارد متر مکعب، بین سه استان ذینفع آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی و کردستان، مسیله مهمی به شمار می‌آید. در این مقاله با استفاده از یک مدل تصمیم گیری چند معیاره مبتنی بر فاصله، به کمک روشهای جمع وزنی ساده، برنامه ریزی سازشی وروش topsis، تخصیص آب حوضه دریاچه ارومیه بین ذینفعان با در نظر گرفتن معیارهای اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی انجام شد و سهم بهینه هر یک از استان ها از آب سطحی تعیین گردید وتوانایی این روش ها با هم مقایسه شد. مطابق نتایج مدل برنامه-ریزی سازشی از 2/7 میلیارد متر مکعب آورد متوسط سالانه بلند مدت حوضه آبریز دریاچه ارومیه، سهم استان آذربایجان غربی برابر 804/1، سهم استان آذربایجان شرقی برابر 312/1 و سهم استان کردستان برابر 984/0 میلیارد متر مکعب در سال تعیین گردیده است.