آمایش زمین با استفاده از مدل های تصمیم گیری در اراضی پیرانشهر، پسوه و جلدیان

ارزیابی اراضی و تعیین تناسب آنها برای تیپ های بهره وری خاص یکی از روش های مدیریت و توسعه کشاورزی پایدار بوده که مدیران و برنامه ریزان را قادر می سازد ضمن برنامه ریزی برای افزایش تولید، استفاده بهینه و مستمر از اراضی را نیز برای آینده لحاظ نمایند. هدف از این تحقیق استفاده از مدل های تصمیم گیریterraza ، cervatana و almagra در محیط میکرولیز و تولید نقشه های زمین مرجع شده با استفاده از تکنیک gis به منظور آمایش زمین در منطقه ای به وسعت 37775 هکتار واقع در عرض´30 ْ36 تا´50 ْ36 شمالی و طول´05 ْ45 تا´25 ْ 45 شرقی است. بر اساس پارامترهای موثر در هر مدل، به ترتیب محدودیت های بیو-اقلیمی، کلاس های قابلیت یا استعداد و ارزیابی کیفی اراضی توسط مدل های فوق الذکر تعیین شدند و نتایج مدل terraza نشان داد که کشت دیم همه تیپ-های بهره وری مورد مطالعه (آفتابگردان، ذرت و سویا) امکان پذیر نمی باشد. همچنین رعایت برخی توصیه های مدیریتی مانند تعیین زمان حساس گیاه به آب آبیاری موجب صرفه جویی در مصرف آب بدون هرگونه تاثیر منفی در میزان عملکرد سالانه محصول می شود. بر اساس نتایج مدل cervatana حدود 35/91 درصد اراضی به عنوان اراضی خوب تا عالی و ولی حدود 65/8 درصد اراضی به عنوان متوسط تا خوب با محدودیت های خاک، شیب و فرسایش تشخیص داده شدند. در ادامه مراحل ارزیابی جهت حفاظت خاک، اراضی غیرمستعد کشاورزی برای احداث جنگل و مرتع معرفی شدند. بنابراین ارزیابی کیفی تناسب اراضی مستعد با استفاده از مدل almagra نشان داد که به ترتیب 21/10 و 79/89 درصد اراضی برای محصولات مورد مطالعه به دلیل محدودیت های بافت، کربنات، عمق موثر، توسعه پروفیل و زهکشی به ترتیب در کلاس های مناسب (2s ) و نسبتاً مناسب (3 s) قرار می گیرند.