تاثیر تزریق گونادوتروپین کوریونیک انسانی پس از قوچ‌اندازی بر غلظت پروژسترون و عملکرد تولید‌مثلی میش‌های آمیخته افشاری × برولا مرینو

زمینه مطالعاتی: تلفات اولیه رویانی یکی از مشکلات اصلی تولید مثلی دام های مزرعه ای است. تولید ناکافی پروژسترون از جسم زرد در اوایل آبستنی یکی از علل عمده این تلفات است. هدف: هدف از انجام این آزمایش تعیین اثرات تزریق عضلانی 400 واحد بین المللی hcg، در روز 11 پس از قوچ اندازی بر روی عملکرد تولیدمثلی میش های آمیخته افشاری × مرینو بود. روش کار: در مطالعه حاضر، تعداد 24 راس میش آمیخته افشاری × مرینو به صورت تصادفی در دو گروه 12 راسی قرار گرفتند. جهت همزمانی فحلی، تمامی میش ها سیدرهای پروژسترونی را به مدت 12 روز دریافت کردند. در روز 11 پس از قوچ اندازی، میش های گروه hcg، 400 واحد بین المللی hcg به صورت عضلانی دریافت کردند و میش های گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکردند. جهت اندازه گیری غلظت هورمون پروژسترون در روزهای 7، 12، 17 و 22 پس از قوچ اندازی از میش ها خون گیری به عمل آمد. نتایج:  نتایج این مطالعه نشان داد که غلظت هورمون پروژسترون در روزهای 12 و 17 پس از قوچ اندازی در میش های گروه hcg به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود (05/0 > p). میش های گروه hcg سه و چهارقلوزایی بیشتری نسبت به گروه کنترل داشتند که در نتیجه تعداد بره متولد شده و تعداد بره به ازای هر میش در گروه hcg بالاتر بود. میزان تلفات رویانی تا زمان از شیرگیری در گروه hcg (6/3%) از گروه کنترل (8/11%) کمتر بود (05/0>p). نتیجه گیری نهایی: به طور کلی نتایج بدست آمده از این تحقیق نشان داد که تجویز hcg در اوایل آبستنی با بهبود عملکرد لوتئال و احتمالا با کاهش تلفات رویانی، عملکرد تولیدمثلی را در میش های آمیخته افشاری × مرینو بهبود می بخشد.