بررسی استفاده از نشانگرهای ژنتیکی در برنامه های اصلاح نژاد مرغان بومی

چکیدهدر این مطالعه، هفت برنامه اصلاح نژادی به منظور بررسی استفاده از نشانگرهای ژنتیکی در اصلاح نژاد مرغان بومی، شبیه سازی شد. در برنامه اصلاح نژادی اول ( برنامه پایه)، تنها از فنوتیپ صفات استفاده شد. در این برنامه، صفات موجود در معادله ی ارزش ژنوتیپی کل شامل وزن بدن در سن 8 هفتگی، وزن و تعداد تخم مرغ و صفات موجود در شاخص انتخاب مشابه صفات موجود در ارزش ژنوتیپی کل به اضافه وزن بدن در سن 12 هفتگی و سن بلوغ جنسی بود. در برنامه های اصلاح نژادی دوم تا هفتم (انتخاب به کمک نشانگرها)، در کنار فنوتیپ صفات مذکور، از اطلاعات qtl صفت تعداد تخم مرغ نیز در شاخص انتخاب استفاده شد. در این برنامه ها فرض شد که qtlمورد نظر به ترتیب 5، 10، 20، 30، 40 و 50 درصد واریانس ژنتیکی صفت تعداد تخم مرغ را بیان نماید. برای شبیه سازی برنامه-های اصلاح نژادی از نرم افزار selaction استفاده شد. بر اساس نتایج این مطالعه، پاسخ اقتصادی در برنامه اصلاح نژادی دوم (تنها 5 درصد واریانس ژنتیکی صفت تعداد تخم مرغ توسط qtl فرضی بیان می شود)، نسبت به برنامه اصلاح نژادی پایه، 37/3 درصد افزایش یافت. روند افزایش پاسخ اقتصادی در سایر برنامه ها نیز مشاهده شد تا جایی که در برنامه هفتم (50 درصد واریانس ژنتیکی صفت تعداد تخم مرغ توسط qtl فرضی بیان می شود)، پاسخ اقتصادی نسبت به برنامه پایه 28/14 درصد افزایش یافت. ضریب هم خونی در هر نسل نیز از 69/0 درصد در برنامه پایه به 50/0 درصد در برنامه هفتم کاهش یافت. نتایج این تحقیق نشان می دهد که اطلاعات qtl، حتی زمانی که تنها 5 درصد واریانس ژنتیکی صفت را بیان نماید، می تواند به طور موثری در برنامه های اصلاح نژادی مرغان بومی مورد استفاده قرار گیرد.