تاثیر کم‌کاری و پرکاری تیروئیدی پس از محدودیت شدید خوراکی بر عملکرد تولیدی و شاخص آسیت در جوجه‌های گوشتی

زمینه مطالعاتی: مطالعه عملکرد رشد و بازده تولید جوجه‌‌های گوشتی به دنبال کم‌کاری و پرکاری موقت تیروئیدی پس از محدودیت شدید خوراکی. هدف: این آزمایش به‌منظور بررسی اثرات پرکاری و کم‌کاری تیروئیدی متعاقب محدودیت شدید خوراکی بر رشد جبرانی، صفات تولیدی و پارامترهای خونی جوجه‌های گوشتی انجام شد. روش کار: تعداد 640 قطعه جوجه یکروزه گوشتی در قالب طرح کاملاً تصادفی به 16 واحد آزمایشی شامل 4 تیمار و هر تیمار 4 تکرار اختصاص داده شدند. گروه‌های آزمایشی شامل 1) گروه شاهد، بدون اعمال محدودیت غذایی، 2) گروه محدودیت غذایی یک روز در میان از سن 8 تا 21 روزگی، 3) گروه مصرف کننده لووتیروکسین بعد از قطع محدودیت غذایی  و 4) گروه مصرف کننده متی‌مازول بعد از قطع محدودیت غذایی بود. صفات عملکردی طی سه مرحله آغازین (1 تا 21 روزگی)، میانی (22 تا 35 روزگی) و پایانی (36 تا 49 روزگی) اندازه‌گیری شدند. در پایان دوره از هر تکرار سه قطعه پرنده پس از خونگیری، کشتار شدند. نتایج: بررسی آماری نشان داد که اعمال محدودیت غذایی در دوره آغازین به‌طور معنی داری افزایش وزن روزانه را کاهش داد (0.05>p) اما در کل دوره تاثیر معنی‌داری بر این عملکرد نداشته است (0.05p). مصرف لووتیروکسین بعد از یک دوره محدودیت غذایی به‌طور معنی داری خوراک مصرفی روزانه و ضریب تبدیل نهایی را کاهش و شاخص تولید را افزایش داد (0.05>p)؛ اما مصرف متی مازول تاثیر معنی داری بر عمده صفات عملکرد اقتصادی نداشت و درنهایت هم باعث کاهش معنی دار وزن نهایی گردید. مصرف لووتیروکسین و متی‌مازول باعث افزایش معنی دار وزن نسبی کبد درمقایسه با گروه شاهد شد؛ همچنین بین گروههای آزمایشی تفاوتی در مقادیر هماتوکریت و شاخص بروز آسیت مشاهده نشد (0.05