جایگاه ارتباطات آیینی به‌منظور ترویج گفتمان توسعه در ایران (مورد مطالعه: چشم‌انداز بیست‌ساله و ایران 1404)

گذشته بوده است، همچنان مرکزیت خود را در کانون مباحث اجتماعی و سیاسی حفظ کرده است. با گذشت بیش از شصت سال از تاریخ برنامه‌ریزی در ایران و آزمون‌وخطاهای متعدد، در سال 1382 سند چشم‌انداز بیست‌ساله که جایگاه ایران را در افق 1404 نشان می‌داد، تصویب و ابلاغ شد. متاسفانه به‌رغم جایگاه رفیع این سند که پس از قانون اساسی مهم‌ترین سند بالادستی کشور محسوب می‌شود و همچنین تاکیدات مکرر مقامات عالی نظام، آن‌طور که انتظار می‌رفت توفیقی جهت تبدیل‌شدن به یک گفتمان در عرصه عمومی پیدا نکرد. در این پژوهش، نمونه‌ای هدفمند از اعضای محترم مجمع تشخیص مصلحت نظام مورد مصاحبه عمیق از نوع نیمه ساختاریافته و اکتشافی قرار گرفتند و با توجه به روش تحقیق داده‌بنیاد، مفاهیم به‌دست آمده پس از انجام فرایند کدگذاری‌های سه‌گانه (باز، محوری و انتخابی) بررسی و تحلیل شد. یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که الگوی ارتباطات آیینی به دلیل قابلیت‌های ذاتی و کارکردی آن و همچنین تناسب با زمینه‌های داخلی ازجمله بستر تاریخی و فرهنگی موجود در ایران، از ظرفیت‌های مناسبی برای ترویج گفتمان توسعه در حوزه عمومی برخوردار است که متاسفانه تاکنون از این ظرفیت و در جهت توسعه، بهره‌گیری مطلوبی به عمل نیامده است. لذا این پژوهش باهدف ایجاد قابلیت به‌منظور بهره‌گیری موثر از ارتباطات آیینی در طرح‌های مهم اجتماعی ازجمله توسعه، صورت گرفته است.