رفتار ویژه با کشورهای در حال توسعه جهت توسعه اقتصادی آنها از دیدگاه سازمان ملل متحد

پس از جنگ جهانی دوم، کشورهای در حال توسعه که درصدد برنامه‌ریزی برای توسعه اقتصادی خود بودند، با موقعیت مسلط کشورهای توسعه‌یافته در حوزه‌‌های مختلف مرتبط با توسعه اقتصادی و وضعیت ضعیف خود در این زمینه‌ها مواجه شدند. لذا آنها تلاش کردند از روش‌های مختلف از جمله سازمان ملل، کشورهای توسعه‌یافته را متعهد نمایند که به صورت ویژه و غیرمتقابل اقداماتی را به نفع‌شان انجام دهند. رفتارهای ویژه مورد انتظار کشورهای در حال توسعه که به کرات و مداوم توسط سازمان ملل مطرح شده عبارتند از: اصلاح ساختار اقتصاد جهانی، تعیین قیمت مناسب برای صادرات کالاهای اولیه، رفع موانع تعرفه‌ای و غیرتعرفه‌ای، دسترسی به بازار، تامین مالی توسعه و انتقال فناوری. کشورهای توسعه‌یافته به جز در موارد استثنایی، به صورت غیرمتقابل، هیچ‌گونه تعهد الزام‌آوری را در خصوص انواع رفتارهای مذکور نپذیرفته‌اند، ولی به صورت اختیاری اقداماتی را در این زمینه انجام داده‌اند. پیامدهای مثبت اقدامات مذکور به نسبت نیاز کشورهای در حال توسعه ناچیز بوده است. هرچند که برخی کشورهای در حال توسعه توانسته‌‌اند با مدیریت مطلوب، از شرایط فراهم شده استفاده بهتری نمایند. کشورهای در حال توسعه جهت توسعه اقتصادی باید بیشتر به توانمندی‌های خود تکیه کنند تا کمک‌های سایر کشورها. روش تحقیق در تهیه این مقاله اسنادی و کتابخانه‌ای بوده و نوع تحقیق توصیفی - تحلیلی است.