بررسی پارادایمی نسبت اخلاق و سیاست در تفکر هگل

چنان که مشهود است، گیورگ ویلهلم فردریش هگل نامی آشنا در سیر اندیشه‌های سیاسی و فلسفی در غرب است؛ به طوری که او را از بانیان و شارحان ایدیالیسم آلمانی، از بزرگان تاریخ‌نگاری فلسفی و از واضعان ریاضیات انقلاب (به تعبیر آلکساندر هرتسن) نامیده‌اند و البته باز هم شاید این همه، در شناخت اهمیت تفکر هگل در عصر مدرنیته وافی به مقصود نباشد. با توجه به این مسیله، شناخت رویکردهای هگل در خصوص مسایل فلسفی مختلف مدرنیته جایگاه خاص خود را دارا می‌باشد و در این بین، نوع رویکرد هگل به نسبت اخلاق و سیاست نیز بسیار اهمیت می‌یابد؛ چرا که هگل به تبع پیروزی انقلاب فرانسه که منجر به بالندگی رویکردهای اومانیستی در تفکر غرب شده بود، به همراه کانت درصدد برآمد بازاندیشی اساسی در بنیان‌های فلسفه اخلاق ایجاد کند و با توجه به آن شاکله های جدیدی برای سیاست اخلاقی و اخلاق سیاسی تعریف نماید. این پژوهش بر آن است که بر مبنای چگونگی کاربست نظریه‌ پارادایمی در ساحت اندیشه سیاسی و با دقت نظر در دل آموزه‌های اخلاقی هگل نسبت این آموزه‌ها را با انگاره‌های سیاسی وی به بوته بحث و بررسی گذارد.