آسیب‌شناسی سلامت نظام آموزش عالیو ارایه چارچوبی برای ارتقای سلامت نظام دانشگاهی

به اعتقاد بیشتر متفکران، فساد یک بیماری انکار‌ناپذیر در همه حکومت‌هاست که در بیشتر دولت‌های جهان سوم، دیگر یک پدیده بیرونی تلقی نشده و پدیده‌ای درونی است که از خود تغذیه می‌کند. این مقاله به منظور شناسایی و سنخ‌شناسی فساد در مراکز و موسسه‌های آموزش عالی کشور سامان یافته و در پی پاسخ به این پرسش است که دانشجویان و اساتید و کارکنان دانشگاه‌ها چه دیدگاهی از فساد در مراکز آموزش عالی ایران دارند. این مقاله، تحقیقی کمّی– کیفی است که از جنبه هدف، کاربردی و تا حدی توسعه‌ای بوده و از لحاظ ماهیت، نوعی مطالعه‌ توصیفی و پیمایشی محسوب می‌شود و به منظور شناسایی و کشف انواع مختلف فساد در دانشگاه‌های کشور در ابعاد مختلف آموزشی و پژوهشی، اداری، غیر ‌اخلاقی و غیر هنجاری و اقتصادی و مالی، به روش مطالعه اکتشافی متکی بر ابزار مصاحبه با گروه‌های کانونی و پرسش‌نامه حاصل گردیده است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که از منظر پاسخ‌دهندگان، به ترتیب فساد آموزشی و پژوهشی، اداری، اخلاقی و غیر هنجاری و مالی در اولویت قرار داشته و گونه‌هایی از فساد همچون پارتی‌بازی و سو استفاده‌های مختلف در چاپ و داوری مقالات علمی، پارتی‌بازی در دادن امکانات، بورس کردن در داخل و خارج بر اساس معیارهای غیر علمی، بده بستان‌های سیاسی و حزبی در انتخاب مدیران و اساتید، سو استفاده از موقعیت شغلی و سیاسی برای دریافت مدرک تحصیلی، تبعیض و سو استفاده‌های مالی از مهم‌ترین انواع رایج فساد در نظام آموزش عالی کشور می‌باشد.