تحلیلی بر الگوی مفهومی ‌ترکیب منابع ملی در توسعه

امروزه دستیابی به سطوح بالای توسعه‌یافتگی هدف بسیاری از کشورهای جهان قرار گرفته است. در دسته‌ای از نظریه‌ها اندازه‌گیری سطح توسعه‌یافتگی به‌معنای مدیریت صحیح منابع در نظر گرفته می‌شود. بنابر این نظریه‌ها ترکیب بهینه منابع در راستای نیل به توسعه مهم قلمداد می‌گردد. از این‌رو در مقاله حاضر تعیین ترکیب منابع ملی جهت شناسایی عوامل تاثیرگذار در توسعه کشور مد نظر قرار گرفته است. مسیله اساسی در ‌این پژوهش بررسی الگویی اولیه جهت شناسایی ‌ترکیب منابع در سطح ملی و سپس تحلیل سطح توسعه بر مبنای وضعیت‌ ترکیب منابع است. از آنجا که می‌توان برای قابل اندازه‌گیری نمودن منابع از مقایسه ثروت کشورها استفاده نمود، بدین جهت و به‌منظور اندازه‌گیری توسعه با رویکردی متفاوت به بررسی و تعریف ثروت کل، به عنوان منابع ملی قابل اندازه‌گیری، بیان اجزای آن و مطالعه اثرات هریک از ‌این اجزا بر توسعه پرداخته‌ شده است. در ‌این بررسی، ثروت کل جامعه، به سه دسته منابع تولیدی، منابع طبیعی و منابع غیرملموس تقسیم‌بندی گردیده و سپس وضعیت‌ این سه‌ نوع منبع و مجموع آنها در کشورهای مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. نتیجه‌ای که از ‌این مبحث حاصل گشت، منجر به تجدید نظر در دیدگاه‌های رایج به توسعه می‌گردد، از ‌این جهت که توسعه را محدود به بهبود منابع تولیدی نمی‌نماید و کانون توجه را به سمت منابع غیرملموس پیش می‌برد. چرا که اگر بر مبنای سهم هریک از انواع منابع در مورد اهمیت آنها قضاوت شود، مشاهده می‌شود که منابع غیرملموس از اهمیت بیشتری در فرایند توسعه برخوردار می‌باشند. به بیانی دیگر‌ این مقاله بر وجود الگویی خاص از‌ ترکیب منابع در کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه تاکید می‌کند.