چشم‌انداز امنیت غذایی در جمهوری اسلامی ایران

امنیت ملی، قلمروهای مختلفی از جمله «امنیت غذایی» را شامل می‌شود. افزایش ضریب امنیت غذایی یکی از خواسته‌های محورین نخبگان سیاسی کشورهای جهان می‌باشد. به‌رغم تاکیدهای به‌عمل‌آمده در برنامه‌های توسعه ج.ا.ایران بر ضرورت خودکفایی کشاورزی و افزایش ضریب امنیت غذایی، عملکردها گویای شکاف نسبی با اهداف مورد نظر می‌باشد. این امر در سال‌های اخیر با شرایط نامناسب‌تری مواجه شده است. از جمله دلایل تعیین‌کننده در کاهش ضریب امنیت غذایی در سال‌های اخیر باید به فقدان جامع‌نگری نسبت به رفع موانع انگیزشی تولیدکنندگان و همچنین برخورداری از درآمدهای هنگفت ارزی اشاره داشت که زمینه‌ افزایش واردات نهاده‌ها و محصولات و کالاهای کشاورزی را فراهم ساخته است. به‌دلیل تداوم چالش‌های مذکور و همچنین اجرای ناقص قانون هدفمندی یارانه‌ها، چشم‌انداز آتی وضعیت امنیت غذایی کشور همچنان نامناسب‌تر ارزیابی می‌گردد. این مقاله ضمن اثبات فرضیه مذکور، به راهکارهای افزایش ضریب امنیت غذایی پرداخته و از آن جمله به تجدید نظر در «سیاست‌های قیمت‌گذاری» و «سیاست‌های وارداتی» تاکید نموده است.