ارزیابی انتقادی مفهوم ایران هسته‌ای در انگاره راهبردی کشورهای 1+5

مفهوم ایران هسته‌ای به گونه تکراری از سوی نظریه پردازان و برنامه‌ریزان راهبردی قدرت‌های بزرگ برای مهار و محدود سازی و کنترل قابلیت هسته‌ای ایران مورد استفاده قرار می‌گیرد. محور اصلی کنش ایران در فرایند هسته‌ای معطوف به بهینه‌سازی قابلیت‌های راهبردی و تاکتیکی بوده است. برخی از نظریه‌پردازان سیاست بین‌الملل به این موضوع اشاره دارند که ایران در سال‌های 1991 به بعد و به گونه پایان‌ ناپذیر، قابلیت‌های هسته‌ای خود را ارتقا داده است.الگوی کنش راهبردی ایران در حوزه قابلیت هسته‌ای بیانگر آن است که قدرت سازی برای مقابله با تهدیدات، بخشی از اهداف راهبردی ایران در محیط منطقه‌ای بوده است. بازیگران سیاست بین‌الملل همواره تلاش داشتند تا ایران را در فضای محدودیت ژئوپلیتیکی قرار دهند. واقعیت ایران منطقه‌ای برای بسیاری از بازیگران محیط پیرامونی و قدرت‌های بزرگ پرمخاطره بوده و به همین دلیل است که زمینه برای محدودسازی قدرت ایران در محیط منطقه‌ای به وجود آ‌مده است.پرسش اصلی مقاله آن است که «ایران هسته‌ای از سوی رسانه‌ها، مراکز مطالعات راهبردی و دیپلمات‌های سیاست بین‌الملل به چه مفهوم مورد استفاده قرار گرفته و چه انگاره‌هایی برای مقابله با ایران در دستور کار قدرت‌های بزرگ و نهادهای بین‌المللی قرار گرفته است؟» فرضیه مقاله به این موضوع اشاره دارد که «مفهوم ایران هسته‌ای، بخشی از ادبیات راهبردی قدرت های بزرگ برای محدودسازی قدرت و قابلیت تکنیکی و تاکتیکی جمهوری اسلامی محسوب شده و این امر زمینه محدودسازی قدرت ایران را به وجود آورده است.» در تنظیم مقاله از رهیافت موازنه تهدید استفان والت استفاده می‌شود.

critical evaluation of the concept of nuclear iran in the strategic concept of 5+1 countries

the concept of nuclear iran is repeatedly used by theorists and strategic planners of great powers to contain and limit and control iran’s nuclear capability. the main axis of iran’s action in the nuclear process has been aimed at optimizing strategic and tactical capabilities. some theorists of international politics point to the fact that in 1991 onwards, iran has improved its nuclear capabilities endlessly.the model of iran’s strategic action in the field of nuclear capability indicates that power building to deal with threats has been a part of iran’s strategic goals in the regional environment. the actors of international politics always tried to place iran in a space of geopolitical limitation. the reality of regional iran is dangerous for many actors of the surrounding environment and great powers, and for this reason, the ground has been created to limit iran’s power in the regional environment.the main question of the article is, &in what sense has nuclear iran been used by the media, strategic study centers, and diplomats of international politics, and what ideas have been placed on the agenda of great powers and international institutions to confront iran?& the hypothesis of the article refers to the fact that &the concept of nuclear iran is considered a part of the strategic literature for limiting the power and technical and tactical capabilities of the islamic republic, and this has created the basis for limiting iran’s power.& stephen walt’s threat balance approach is used in the organization of the article.