ناسازواری رویه بین‌المللی دولت‌ها در پیوند به‌ عدم شناسایی حکومت طالبان با تاکید به راهبرد ایران

سردرگمی سیاسی و وضعیت شکننده اقتصادی که مردم افغانستان را به ناامیدی و مهاجرت واداشته‌اند، باعث شدند پژوهش حاضر با تکیه بر نظریه مشروعیت دموکراتیک حکومت که چارچوب نظری مقاله انتخاب شده است، و به‌کارگیری روش توصیفی‌-تحلیلی، به جواب این سوال بپردازد که، راه‌حل پارادوکس رویه بین‌المللی دولتها در پیوند به عدم شناسایی حکومت طالبان از منظر حقوق بین‌الملل چیست؟، کشورهای متعدد با حکومت طالبان روابط دارند یعنی هم سفارت‌شان در کابل فعال هستند و هم دیپلمات از حکومت طالبان در سفارت افغانستان پذیرفته‌اند و برخی کشورها (چین، روسیه، ایران، ترکیه و ترکمنستان) حتی سفارت افغانستان را به حکومت سرپرست طالبان تحویل داده‌اند، ولی بازهم اعلان می‌کنند، آن را به‌رسمیت نمی‌شناسیم و روابط ما نباید به معنای شناسایی تلقی شود. بیان تفاوت شناسایی با سایر عملکردهای بین‌المللی دولتها، و تاکید بر استراتژی جمهوری اسلامی ایران، مهم‌ترین هدف این پژوهش می‌باشد. فرضیه‌ای این پژوهش این است که از دید جامعه بین‌المللی مشروعیت حکومت طالبان محل تردید است و صرفاً سه مولفه‌ای جمعیت، سرزمین و حاکمیت را برای شناسایی آن کافی نمی‌دانند. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد؛ شناسایی برای حکومت طالبان مهم و سرنوشت‌ساز است، چون بدون شناسایی از سوی دیگر دولت‌ها؛ قادر به ورود در جامعه بین‌المللی نخواهد بود. حق حیات دولت‌ها در عرصه بین‌المللی متکی به شناسایی است که حکومت طالبان مستثنی از این امر نمی‌باشد. شناسایی یک دولت یا عدم آن توسط دولت دیگر، یک عمل و اقدام سیاسی یکجانبه و صلاحدیدی است که فی‌نفسه بر موجودیت یک دولت تاثیر گذار نیست و دولت صادرکننده را فقط در زمینه سیاسی متعهد می‌سازد. بنابراین، شناسایی یک امتیاز است نه یک حق که قصد دولت صادرکننده در آن، تعیین کننده می‌باشد، تنها با تکیه بر حقوق بین‌الملل نمی‌شود به‌عنوان دولت دست یافت، زیرا حقوق فقط به آثار حقوقی واقعیتی سیاسی که عبارت از دولت باشد، متوجه است و چارچوب و محدودۀ سیاسی این حق را معین می‌کند. جامعۀ جهانی معیارنوین نظریه مشروعیت دموکراتیک حکومت، که عبارت از پایبندی به دموکراسی، حاکمیت قانون، رعایت حقوق بشر و حقوق اقلیت‌های قومی و مذهبی و ایجاد نشدن حکومت از طریق توسل به‌زور است را مدنظر دارد، بدین لحاظ، تا کنون هیچ کشوری به‌رسمیت نشناخته‌اند و بدون اصلاحات به‌رسمیت نخواهد شناخت. سایر عملکرد دولت‌ها که بر اساس یک سری ملاحظات صورت می‌گیرند به‌معنای شناسایی نیست و آثار آن را در پی ندارد و نمی‌توانند حکومت طالبان را عضو جامعه بین‌المللی بسازند. بنابراین، راهی دیگری جز پایبندی به مشروعیت دموکراتیک حکومت، برای نجات حکومت طالبان و مردم افغانستان از این وضعیت، به‌نظر نمی‌رسد.

the paradox in international government practices regarding the non-recognition of the taliban government, with a focus on iran’s strategy

the prevailing political turmoil and the fragile economic conditions compelling afghans to desperation and migration serve as backdrop for this research. anchored in the theory of democratic government legitimacy, this study employs a descriptive-analytical approach to address the perplexing paradox in international government practices concerning the non-recognition of the taliban government within the realm of international law. many countries maintain relations with the taliban government; with active embassies in kabul and diplomatic engagements with its officials. some countries such as china, russia, iran, and turkey as well as turkmenistan have entrusted the afghan embassy to the caretaker government of the taliban. yet,these nations officially refrain from granting recognition and insist that their interactions should not be construed as such..  a primary objective of this research is to elucidate the distinction between recognition and other international functions of governments, with a particular emphasis on the strategy of the islamic republic of iran. the central hypothesis posits that the international community views the legitimacy of the taliban government with skepticism, deeming population, territory, and sovereignty as insufficient indicators of its legitimacy. the research findings underscore the pivotal  importunate of recognition for the taliban government because, as without recognition, it remains excluded from the international community.. the existence and stand of governments in the international arena hinge on recognition, a principle applicable to the taliban government as well. recognition or non-recognition by another government is a unilateral and discretionary political action that does not affect the existence of a government. instead, it carries political implications for the recognizing state. therefore, recognition is a privilege rather than an inherent right, contingent on the intention of the recognizing state. it cannot be attained solely through adherence to international law, as the law concerns itself with the legal consequences of a political reality‒ the state. the framework and political context determine this right. the international community holds the contemporary standard of democratic government legitimacy, characterized by adherence to democracy, the rule of law, respect for human rights, the rights of ethnic and religious minorities, and the non-establishment of government through the use of force, as the criterion for recognition. the taliban government must align with these principles to secure international recognition.. other governments’ actions, guided by various considerations, do not constitute recognition, and does not entail its legal implications, and do not grant the taliban government membership in the international community. therefore, adherence to the principles of democratic government legitimacy appears as the sole viable path to rescue both the taliban government and the afghan people from their current predicament.