کارایی افزودنی‏های جاذب سموم بر دیازینون باقی‏مانده در تفاله انگور و تاثیر آن بر مصرف خوراک، و فراسنجه‏های شکمبه و خون در بزهای شیرده

هدف این پژوهش بررسی اثر جاذب‏های مختلف سموم بر میزان دیازینون باقی‏‏مانده در تفاله انگور سفید و تاثیرگذاری این افزودنی‏ها بر فراسنجه‏های شکمبه‏ای و برخی پارامترهای خونی در بزهای شیرده تغذیه‌شده با جیره حاوی مقادیر زیاد تفاله انگور (71/‏27 درصد) بود. در این مطالعه از 20 راس بز شیرده مهابادی با میانگین وزن زنده 5‏±‏50 کیلوگرم در قالب یک طرح کامل تصادفی با 4 تیمار و 5 تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره‌های حاوی 1) تفاله انگور سفید بدون جاذب سموم یا گروه شاهد، 2)‏ تفاله انگور فرآوری شده با جاذب سموم مایکوفیکس پلاس (mycofix-plus)، 3) تفاله انگور فرآوری شده با جاذب سموم بیوتوکس (bio-tox) و 4) تفاله انگور فرآوری شده با جاذب سموم بیواسید (bio-acid) بود. افزودن ترکیبات جاذب سموم به جیره‏های دارای سطوح بالای تفاله انگور سبب کاهش مقادیر سم دیازینون در جیره گردید (p<0/05)، به‌طوری‌که بیشترین سم دیازینون در تیمار شاهد (mg/kg 4/08) و کمترین مقدار سم در تیمار فرآوری شده با مکمل biotox برابر با (mg/kg 0/67) مشاهده شد. میزان ماده خشک مصرفی، نیتروژن آمونیاکی، غلظت کل اسیدهای چرب فرّار و پروپیونات شکمبه، غلظت گلوکز و اوره خون درنتیجه افزودن جاذب‏های مختلف سموم افزایش یافت (p<0/05). جاذب‏ها تاثیر معنی‏داری بر جمعیت تک‌یاخته‌ای شکمبه‏ نداشت (p>0/05). افزودن جاذب‏های مختلف سبب کاهش اسیدهای چرب غیر استریفیه شد (p<0/05). غلظت بتا هیدروکسی بوتیرات (bhba)، پروتئین تام و آلبومین خون درنتیجه مصرف جاذب‏ها تفاوت معنی‏داری را در بین گروه‏های موردمطالعه نشان نداد (p>0/05). به‌طورکلی، ترکیبات جاذب و غیرفعال کننده سموم در جیره‏های دارای سطوح بالای تفاله انگور مقادیر سم دیازینون را کاهش داد و سبب بهبود مصرف خوراک، فراسنجه‏های شکمبه‏ و متابولیت‌های خون در بزهای شیرده مهابادی شد.