بررسی ظرفیت بافری چند ترکیب بافری رایج در تغذیۀ نشخوارکنندگان با استفاده از روش عیارسنجی اسید و تاثیر آن‌ها بر فراسنجه‌های تولید گاز

هدف آزمایش بررسی ظرفیت بافری شماری از بافرها یا قلیایی کننده‌ها و تاثیر آن‌ها بر هضم و تخمیر جیره‌های پر کنسانتره بود. از غلظت‌های 0، 0.5، 1، 1.5 و 2 گرم در 100 میلی‌لیتر انواع بافرها و قلیایی کننده‌ها شامل: بی‌کربنات سدیم، سدیم سسکویی کربنات، اکسید منیزیم، کربنات منیزیم، بنتونیت سدیم، زئولیت و بافر ترکیبی (0/75 درصد سدیم سسکویی کربنات+ 75/0درصد بی‌کربنات سدیم) استفاده شد. ph اولیۀ محلول بافری، مقدار اسید هیدروکلریک مصرف‌شده برای تغییر ناگهانی ph به 5.2 یا زیر آن و ph نهایی ثبت شد. کمترین هیدروکلریدریک اسید مصرف‌شده برای کاهش ناگهانی ph به ترتیب مربوط به محلول بافری حاوی بنتونیت سدیم، اکسید منیزیم، کربنات منیزیم و شاهد بود و بیشترین آن برای سطح 1.5 و 2 درصد سدیم سسکویی کربنات، بافر ترکیبی و سطح 1.5 و 2 درصد بی‌کربنات سدیم بود. بافر زئولیت نیز مقاومت مناسبی در برابر تغییر ph نشان داد و تفاوت معنی‌داری با بافر ترکیبی و یا بافر بی‌کربنات سدیم نداشت. تیمارهای مورد استفاده در آزمایش تولید گاز شامل: جیرۀ شاهد یا پایه بدون افزودن بافر و مقادیر 0.5 تا 2 درصد بی‌کربنات سدیم، 0.5 تا 2 درصد سدیم سسکویی کربنات، 0.5 درصد بنتونیت سدیم، 2 درصد کربنات منیزیم، 1.5، 2 و 2.5 درصد زئولیت و بافر ترکیبی بود که به جیرۀ پایه افزوده شدند. بیشترین گاز تولیدشده مربوط به بافرهای سدیم سسکویی کربنات، بی‌کربنات سدیم، بافر ترکیبی و زئولیت بود. بنابراین، از نظر ظرفیت بافری و حجم گاز تولیدشده، سدیم سسکویی کربنات بهترین جایگاه و پس‌از آن بافر ترکیبی، بی‌کربنات سدیم و زئولیت نیز بافرهای مناسبی برای استفاده در جیره‌های حاوی مواد متراکم زیاد در تغذیۀ نشخوارکنندگان ارزیابی شدند.