تاثیر تغذیۀ درون تخم‌مرغی بتا هیدروکسی بتا متیل‌بوتیرات و دکسترین و محرومیت آب و خوراک پس از تفریخ بر ذخایر گلیکوژن بدن و ریخت‌شناسی میان رودۀ جوجه‌های گوشتی در سن هفت‌روزگی با استفاده از روش رویۀ پاسخ

پاسخ جوجه های گوشتی به تغذیۀ درون تخم مرغی بتا هیدروکسی بتا متیل بوتیرات (hmb) و دکسترین و زمان دسترسی به نخستین خوراک با استفاده از طرح باکس بنکن و روش رویۀ پاسخ ارزیابی شد. در روز 18 دورۀ جوجه کشی، 1500 عدد تخم مرغ قابل جوجه کشی سویۀ راس 308 به‌طور تصادفی به تیمارهای آزمایشی به‌دست‌آمده از طرح باکس بنکن، هرکدام شامل چهار تکرار، سه سطح تغذیۀ درون تخم مرغی hmb (0، 0/5 و 1 درصد) و دکسترین (0، 20 و 40 درصد)، و سه سطح زمان دسترسی به نخستین خوراک (6، 27 و 48 ساعت) اختصاص داده شدند. تغذیۀ درون تخم مرغی دکسترین منجر به کاهش معنی دار قابلیت جوجه درآوری شد (0/05>p)، درحالی‌که تغذیۀ درون تخم مرغی hmb تاثیر معنی داری بر قابلیت جوجه درآوری نداشت (0/05>p). در مدل های شاخص کارایی تولید اروپایی، مساحت پرزهای میان روده (ژژنوم) و میزان گلیکوژن بافت کبد و ماهیچۀ سینۀ جوجه های گوشتی در سن هفت‌روزگی، اجزاء خطی بیشترین (0/61 تا 0/79) مشارکت را برای توضیح وجود واریانس در پاسخ جوجه های گوشتی داشتند. نتایج این تحقیق نشان داد، دستیابی به بالاترین شاخص کارایی تولید اروپایی در سن هفت‌روزگی با تغذیۀ درون تخم مرغی hmb و دکسترین (به ترتیب میزان 0/54 و 39/03 درصد) در مایع آمنیونی تا بیشینه 20/79 ساعت گرسنگی پس از تفریخ میسر است.