قابلیت هضم چربی‌ها، غلظت اجزای چربی و هورمون‌های استروئیدی در سرم خون و ذخیره و الگوی توزیع چربی در لاشۀ مرغ‌های گوشتی تغذیه‌شده با جیره‌های حاوی کارواکرول، منتول و تیمول

این پژوهش برای بررسی و ارزیابی تاثیر افزودن مقادیر 400، 200 و 200 میلی‌گرم در کیلوگرم به ترتیب از کارواکرول، تیمول و منتول به یک جیرۀ شاهد بدون افزودنی بر ذخیره و توزیع چربی در لاشۀ جوجه های گوشتی با استفاده از 96 قطعه جوجۀ گوشتی ماده از سن 12 تا 42 روزگی اجرا شد. افزودن کارواکرول، منتول و تیمول به جیره به ترتیب موجب کاهش معنی داری در قابلیت هضم ایلئومی چربی خام به میزان 8/02، 5/06 و 15/08 درصد شد (0/01>p). میانگین چربی لاشه و چربی پرهای جوجه های تغذیه‌شده با جیرۀ حاوی کارواکرول به ترتیب 6/08 و 31/57 درصد کمتر از گروه شاهد بود (0/05>p). افزودن کارواکرول به جیره موجب 6/86، 6/95، 38/01 و 10/50 درصد کاهش به ترتیب در چربی شکمی (0/05p) و چربی بافت ران شد (0/10>p). ضخامت چربی پشت مرغ های دریافت‌کنندۀ جیره های حاوی کارواکرول، تیمول و منتول به‌طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (0/05>p). غلظت و نسبت هورمون های استرادیول، دی هیدرو اپیاندروسترون و تستووسترون، پروژسترون و کورتیزول سرم خون جوجه های تغذیه‌شده با جیره های حاوی کارواکرول، منتول و تیمول و جیرۀ شاهد تفاوت معنی داری نداشت (0/05>p). بنابر نتایج این آزمایش به نظر می رسد که کارواکرول و تیمول موجب کاهش قابلیت هضم ایلئومی چربی و کاهش چربی لاشۀ مرغ به‌ویژه در بخش چربی زیرپوستی می شوند.