ارزیابی برخی از جنبه‌های ریخت‌شناختی، فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی طالبی تو سبز ساوه‌ای در واکنش به پیوند و رژیم‌های آبیاری

در این بررسی، طالبی تو سبز ساوه‌ای پیوندشده روی فروآرذ (ferrorz)، شینتوزا (shintozwa)، همراه با گیاهان طالبی خود پیوندی و طالبی غیر پیوندی با سه رژیم آبیاری شامل 100 درصد (شاهد)، 80 درصد و 60 درصد (بر پایۀ تخلیۀ رطوبتی آسان خاک) که به‌ترتیب 21/5792، 20/4815 و 60/3867 مترمکعب آب در هکتار به مدت 84 روز پس از انتقال نشاء، به‌صورت آزمایش صحرایی با طرح آماری کرت‌های خردشده در قالب بلوک کامل تصادفی در کرج اجرا شد. تجزیۀ واریانس مربوط به فنول کل و کل مواد جامد محلول میوه نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین پایه‌های مورد آزمایش وجود ندارد. بیشترین (07/68 درصد) و کمترین (09/59 درصد) شاخص آماس یاخته‌ای برگ به ترتیب در طالبی تو سبز ساوه‌ای پیوندی با پایۀ تجاری کدوی شینتوزا و طالبی خود پیوندی مشاهده شد. همچنین با کاهش حجم آبیاری ظرفیت پاداکسندگی (آنتی‌اکسیدانی) میوه افزایش یافت، درحالی‌که تفاوت معنی‌داری از نظر میزان ویتامین ث میوه‌ها وجود نداشت. همچنین تفاوت معنی‌داری در کارایی نظام نوری 2 (فتوسیستم ii) بین پایه‌های کدو و گیاهان شاهد (غیر پیوندی و خود پیوندی) وجود داشت. مقایسۀ میانگین‌ها نشان داد که بیشترین (22/31 تن در هکتار) و کمترین (85/23 تن در هکتار) عملکرد کل در هکتار به ترتیب به گیاهان پیوندی با پایۀ شینتوزا و گیاهان خود پیوندی اختصاص داشت. بررسی محتوای عنصرهای کانی برگ گیاهان نشان داد که درصد افزایش نیتروژن کل برگ در ترکیب پیوندی طالبی تو سبز ساوه‌ای روی پایه‌های دورگۀ (هیبریدی) فرو و طالبی تو سبز ساوه‌ای روی شینتوزا در مقایسه با شاهد (طالبی تو سبز ساوه‌ای غیر پیوندی) به ترتیب 14/18 و 02/19 درصد بود.