تاثیر کاربرد پرولین و گلایسین بتایین بر برخی خصوصیّات فیزیولوژیکی انگور تحت شرایط تنش خشکی

خشکی به عنوان یک تنش غیر زنده در اکثر مراحل رشد گیاه آثار مخرب و زیان آوری دارد. گیاهان برای مقابله با خشکی واکنش های مختلفی از خود نشان می دهند. از جمله این واکنش ها تولید اسمولیت هایی مثل پرولین و گلایسین بتایین است که به نظر می رسد بتوان با اضافه کردن مصنوعی این ترکیبات در گیاهان تحمل آن ها را به شرایط خشکی افزایش داد. بدین منظور آزمایشی بصورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار بر روی چهار رقم انگور خوشناو، پیکانی، پرلت و فلیم سیدلس اجرا گردید. بوته های انگور تحت تنش خشکی با 70 درصد از آب مورد نیاز آبیاری شدند. تیمارهای شاهد (صفر)، پرولین (mm10) و گلایسین بتایین (mm15) در چهار مرحله (پیش از گلدهی، گلدهی، غوره شدن و رنگ گرفتن خوشه های انگور) بر روی بوته ها محلول پاشی شدند. نتایج نشان داد که تاثیر پرولین و گلایسین بتایین بر روی محتوی نسبی آب برگ (rwc)، دمای کانوپی، محتوی کلروفیل برگ، سطح برگ و میزان قندهای محلول (در سطح یک درصد) در هر چهار رقم معنی دار بود. مقایسه میانگین ها نشان داد که بیشترین میزان کربوهیدرات محلول و سطح برگ مربوط به تیمار گلایسین بتایین و کمترین مقدار دمای کانوپی مربوط به شاهد بود. همچنین آنالیز همبستگی صفات نشان داد که بین محتوی نسبی آب برگ با دمای کانوپی همبستگی منفی و با کربوهیدرات های محلول و کلروفیل برگ همبستگی مثبت وجود دارد. در نهایت مشخص شد که گلایسین بتایین در افزایش تحمل به خشکی بوته های انگور از پرولین موثرتر بود.