بررسی مفهومی و کاربردی باغ‎سازی ایرانی به سبک دوره پیش از اسلام

انسان کاشف طبیعت و عامل برقراری پایداری بقا بوده و هست و این نکته را از شعر، ادب و هنرهای تزیینی ایران در ادوار مختلف تاریخ می توان یافت، که نشانگر احترام و علاقه ایرانیان به طبیعت است. پژوهش‎ها نشان می‎دهد که باغ‎سازی در ادوار مختلف تاریخ (چه پیش از اسلام و چه پس از اسلام)، شامل تغییرات و اختلافاتی بوده که به نظر می رسد تا حدی پیرو تغییر آیین‎های دینی و فرهنگی هر دوره می‎باشد. در این پژوهش سعی شده تا به بررسی کلیاتی از ساختار باغ ایرانی در دوره پیش از اسلام ( دوره‎های هخامنشیان و ساسانیان) پرداخته شود تا با ایده گرفتن از آثار و باغ‎های موردی برجای مانده از این دو دوره، بخش هایی (با وسعت 2410 مترمربع) از باغ نمونه کشوری دانشگاه تهران و در زمینی به وسعت 40 هکتار به این سبک طراحی شود و بدین وسیله به درک صحیح موضوع و ملموس بودن آن برای کاربران، که قسمت اعظم آن را دانشجویان تشکیل می‎دهند، کمک نماید.

Study concept and application of paradise with style of preIslam period

Human was and is discoverer of nature and agent of continuance installing and survival stability. This pointer can be found from poem and literature and Iranian decorative arts in different periods of history, which is marker of respect and interest of Iranians to nature. Contrary to current imagination in opinions, based on similarity of identity and structure of paradise in passing history can be said that gardening in different periods of history (preIslam either or postIslam) had been including changes and differences that it seems it is follower of change in religious and cultural manners in each period. In this study, it has been tried to evaluate a generalities of paradise structure in preIslam period (Achaemenid and Sassanid periods), which with patterning from remainder effects and gardens of both periods, it is designed the parts (2410 m2) of civil model garden for university of Tehran and in a land with 40 hectare extent and hereby it is helped to correct concept of the subject for users (mainly students).