تاثیر سه روش خشک‌کردن بر ویژگی‌های بیوفیزیکی و بیوشیمیایی کشمش

کشمش مهم‌ترین فرآوردۀ انگور در ایران است که در فرآیند خشک شدن حبه ها به دست می آید. با توجه به تولید بالای انگور در کشور بهینه‌سازی روش های تهیۀ کشمش به‌منظور افزایش تقاضا در بازارهای جهانی ضروری است. در این بررسی تاثیر سه روش تهیۀ کشمش شامل سایه خشک، آفتاب خشک و تیزابی (کربنات پتاسیم+ اتیل اولئات) بر ویژگی‌های بیوفیزیکی و بیوشیمیایی کشمش حاصل از انگور بیدانۀ سفید شامل عملکرد کشمش، سرعت خشک شدن، وزن خشک، وزن پوشال و همچنین ظرفیت پاداکسندگی یا آنتی‌اکسیدانی (با روش های dpph وfrap )، فلاونوئیدکل، فنل کل، پروتئین کل، قندهای محلول (فروکتوز، گلوکز، ساکارز، رافینوز)، اسیدهای آلی (آسکوربیک، مالیک، تارتاریک) و برخی عنصرهای غذایی در قالب طرح کامل تصادفی با سه تکرار در هر تیمار در پژوهشکدۀ انگور و کشمش دانشگاه ملایر انجام شد. در شهریورماه سال 1394 میوه ها بر پایۀ شاخص درجۀ بریکس 22 برداشت و ضمن تیمار روی بارگاه های طبقه‌ای توری تا رسیدن به رطوبت 15درصد قرار داده شدند. بنا بر نتایج اختلاف معنی داری (0.01≤p ) بین ویژگی‌های بیوفیزیکی و بیوشیمیایی هر سه روش خشک کردن مشاهده شد. بیشترین زمان خشک کردن مربوط به روش سایه خشک و کمترین زمان مربوط به روش تیزابی بود. همچنین بیشترین و کمترین سرعت تبدیل انگور به کشمش به ترتیب متعلق به روش های خشک کردن تیزابی و سایه خشک بود. عملکرد کشمش تولیدی در روش تیزابی بیشترین و در روش آفتاب خشک کمترین بود. محتوای فنل کل، فلاونوئیدکل و ظرفیت پاداکسندگی تعیین‌شده با دو روش dpph و frap در کشمش تیزابی در مقایسه با کشمش های آفتاب خشک و سایه خشک به‌طور معنی داری (0.01≤p ) بیشتر بود. همچنین در روش تیزابی غلظت بالاتر قندهای محلول فروکتوز، گلوکز، ساکارز، رافینوز و اسیدهای آلی (به‌استثناء اسید آسکوربیک) در مقایسه با دیگر روش ها مشاهده شد. بنابراین روش تیزابی به دلیل تبدیل انگور به کشمش در بازۀ زمانی کمتر میزان اکسید شدن ترکیب‌های فنلی و فلاونوئیدی در مقایسه با روش‌های آفتابی و سایه خشک کمتر بوده و همچنین افزون بر ارزش تغذیه ای بالاتر ظرفیت پاداکسندگی بالاتری نیز داشت.