بررسی امکان جاودانگی فردی از منظر ویلیام جیمز با تکیه بر آرای یوجین فونتینل

در این مقاله به بررسی دیدگاه یوجین فونتینل در زمینۀ جاودانگی فردی می‌پردازیم. او با استفاده از روش تجربی و پراگماتیستی ویلیام جیمز و پروردن نظریۀ میدانی او و ایده‌های روانشناسانه‌اش دربارۀ خود، دیدگاه خاصی برای امکان وجود زندگی پس از مرگ ارائه کرده است. از نظر ایشان با استفاده از آرای جیمز، درون جهانی که پوینده و دارای رابطه محسوب می‌شود، می‌توان فناناپذیری را تصور کرد. اعتقاد به جاودانگی موضوعی جدا از زندگی ما در این جهان نیست، بلکه از زندگی این‌جهانی ما نیرو می‌گیرد. منظور فونتینل، ارائۀ نظریه‌ای معقول درباره جاودانگی فردی است که منطقاً ناسازگار نباشد. بنابراین نظریۀ فونتینل در زمینۀ جاودانگی از این جنبه اهمیت دارد که بدون داشتن دیدگاهی دوگانه‌انگارانه و بدون اینکه پای از دایره تجربه بیرون نهد، زندگی پس از مرگ را توجیه و به این‌ترتیب دیدگاه تجربه‌گرایان را در مخالفت با جاودانگی فردی متزلزل کرده است.

The Study of William James Views on the Possibility of Personal Immortality Based on Eugene Fontinell’s points of view

This article is concerned with Eugene Fontinell’s idea about personal immortality. Fontinell has offered a specific view about the possibility of afterlife, through employing the experimental method, William James’s pragmatic method, and also developing William James’s Field Theory and his psychological ideas about the “Self”.  Fontinell believes that it is possible to imagine immortality in a processive and relational world, according to William James’s views. Believing in immortality is not detached from our existence in this world, but it is being supported by our mundane lives. Fontinell is trying to offer a reasonable theory about personal immortality, without logical contradictions.  Thus, Fontinell’s theory about immortality is important because it has explained and justified the afterlife without being dualistic, and without ignoring the experiences; by doing so, he has weakened the experimentalists’ view against personal immortality