واکاوی مرگ دازاین در فلسفه‌ هایدگر از دریچه‌ انسان‌گرایانه‌ یوهانس تِپلا

هایدگر در هستی و زمان مرگ را پایان‌بخش احتمالات زندگی دازاین می‌داند و آن را معیاری در تعریف کلیت دازاین، تعلیق، و استمرار وجودی او از لحظه‌ تولد در نظر می‌گیرد؛ مسئله‌ای که به‌ظاهر پیوندی با سنت مسیحیت ندارد. با این حال، تبیین مرگ به‌ویژه در بخش 48 این اثر به برداشت انسان‌گرایانه‌ای از مرگ در اواخر قرون وسطی اشاره دارد که نخست توسط یوهانس فان تِپلا، شاعر اهل جمهوری چک، در سروده‌ «شخمزن بوهم» در سده‌ پانزدهم میلادی مطرح شد و هایدگر در هستی و زمان به گفتاری از آن سروده درباره‌ هم‌زمانی تولد و مرگ دازاین در توضیح مرگ دازاین اشاره کرده است. تفسیر انسان‌گرایانه‌ای که تپلا در سروده‌ یادشده از ارتباط میان انسان و مرگ عرضه می‌دارد نه‌تنها تفسیری نو در تعدیل مسائل فلسفی و مسیحی پیش از او بود، بلکه در رشد اندیشه‌ انسان‌گرایی در آغاز دوره‌ رنسانس اروپا نقش بسزایی داشت. کاوشی در بهره‌گیری هایدگر از سروده‌ تپلا در پردازش مفهوم مرگ دازاین نه‌تنها درک این پدیده را با هدف دریافت بهتر دازاین ممکن می‌سازد، بلکه چارچوب فلسفی غیرمذهبی هایدگر در تبیین ابعاد دازاین را از گذرگاه انسان‌گرایی مسیحی اوایل رنسانس عبور می‏دهد.

dasein’s death in light of johannes von tepl’s christian humanism

heidegger in being and time represents death as the culmination of dasein in his life possibilities and considers it as a criterion in defining the totality of dasein, its suspension of being and its stretching from birth to death, a problem that apparently has no connection with the christian tradition. however, the explanation of death, especially in section 48 of his magnum opus, refers to a humanistic conception of death in the late middle ages which was first introduced by the czech poet johannes von tepl in the 15th-century poem the plowman from bohemia (der ackermann aus böhmen). heidegger’s particular use of a quotation from this poem in explaining dasein’s death in being and time on the simultaneity of dasein’s birth and death builds upon the humanist interpretation that johannes presents in his poem. johannes’ christian humanism in rendering the relationship between humanity and death was not only gave a new interpretation of death in line with late medieval philosophy but also played a significant role in the development of humanist thought at the beginning of the european renaissance. exploring heidegger’s use of johannes’ poem in processing the concept of dasein’s death not only makes it possible to better understand this phenomenon but also reads heidegger’s non-religious philosophical framework in defining dasein in light of christian humanism.