رابطۀ ایمان و عمل از دیدگاه ویتگنشتاین متقدم

رابطۀ ایمان و عمل تنها دلمشغولی الهی‌دانان نبوده و نیست، بلکه فیلسوفان نیز دربارۀ آن به بحث و گفت‌وگو پرداخته‌اند. ویتگنشتاین جزو آن دسته فیلسوفانی است که هم در نظر و هم در عمل دلمشغول رابطۀ ایمان و عمل بوده است؛ البته به روش خاص خود او حتی در رسالۀ منطقی فلسفی که شاید به‌نظر برسد صرفاً اثری منطقی و فلسفی محض است، تلاش کرده است به مسئلۀ ایمان و عمل بپردازد. مسئلۀ «بیان‌کردنی» و «نشان‌دادنی» به همین قصد و غایت در رساله گنجانده شده است. از نظر او ایمان جزو واقعیت‌هایی است که شخص مومن آن را در عمل خود نشان می‌دهد، بنابراین میان نظر و عمل در نظر او تلازم وجود دارد. در این مقاله این مدعا با شواهد بسیاری در آثار خود ویتگنشتاین و آثار مفسران او نشان داده شده است.

The Relationship Between Faith and Action From the Early Wittgenstein’s Point of View

The relationship between faith and action has not only been the concern of theologians, but also the philosophers have been discussing it. Wittgenstein is one of those philosophers who in both theory and practice have been concerned with the relationship between faith and action albeit in his own way. Even in Tractatus LogicoPhilosophicus, which may seem to be merely a pure logical and philosophical work, he has tried to address the issue of faith and action. It is due to this intention that the sayable and showable discussions are included in the treatise. From his point of view, faith is one of the facts that the believer shows in his action; therefore, there is a concomitance between the intention and action in his view. In this article, we show this claim with many evidences in Wittgenstein’s works and the works of his commentators.