تحلیل انتقادی تقریر اسپینوزا از برهان وجودی

نزد اسپینوزا خدا همان جوهر است که یگانه حقیقت مطلق هستی می‌شود. اسپینوزا برای اثبات وجود خدا به برهان وجودی متوسل شد و ادعا کرد که برای اثبات وجود عینی خدا، تصور ذاتش کافی است. وی در قضیۀ یازده از کتاب اخلاق به چهار تقریر از براهین وجودی می‌پردازد و در آن خدا را اثبات می‌کند. چهار تقریر او بیانگر استلزام وجود خدا از تصور ذات، ضروری بودن وجود، توانایی و قدرت خدا برای هستی و هستی‌بخشی به دیگر موجودات است که ناشی از نبودن مانعی برای عدم اوست. در نتیجه، می‌توان او را کامل‌ترین وجود قدرتمند و نامتناهی ضروری دانست. به‌طور کلی، تمامی براهین به همان تصور واضح و متمایز دکارتی از خدا برمی‌گردد که از طریق تصور ذات او، وجودش اثبات می‌شود. در واقع، براهین او یا بازسازی براهین قبلی‌ هستند یا تکرار دقیق آنها که با اختلاف‌های جزیی در قالب قضیۀ جداگانه‌ای مطرح شده‌اند.

A Critical Analysis of Spinoza’s Exposition of Ontological Argument

God for Spinoza is the essence that is the unique absolute truth of the existence. To prove the existence of God, Spinoza relies upon the ontological argument and argues that in order to verify the concrete existence of God, it is enough to imagine His essence. In the 11th question of his book on ethics, Spinoza provides four expositions of the ontological argument and proves God. His four expositions explain the implication of God’s existence from the imagination of His essence, the necessity of existence, the ability and power of God for existence as well as bestowing existence onto creatures that stem from lack of any obstacle for his existence. As a result, He can be considered as the most complete powerful existence and the necessary infinite. In sum, all his arguments root in the same vivid and distinct Kantian imagination of God which asserts that His existence can be verified through the imagination of His essence. In fact, his arguments are either reconstruction of previous arguments or the exact repetition of them with minor differences, even though offered as separate propositions.