پراگماتیسم، طبیعت ‌گرایی و چالش حفظ هنجارمندی: مجادلۀ ریچارد رورتی و هیلاری پاتنم

ریچارد رورتی در پی چرخش زبانی و روی آوردن به پراگماتیسم ، تفسیری زمینه‌گرایانه از نسبت صدق و توجیه به دست می‌دهد و هرگونه کارکرد محتواییِ مفاهیمی چون صدق و توجیه را ورای رویّه‌های توجیهیِ مقیّد به زمینه، منکر می‌شود. در مقابل، هیلاری پاتنم که تا حدودی با گرایش‌های نوپراگماتیستی رورتی همسو است، معتقد است در عین التزام به پراگماتیسم باید راهی برای تبیین ماهیت تعالی‌جویانۀ مفاهیمی چون صدق و توجیه فراهم کرد، وگرنه این مفاهیم بار هنجاری خود را از دست می‌دهند. پاتنم همچنین به تلاش‌های رورتی برای تفسیر طبیعت‌گرایانه و جامعه‌شناسانۀ امر هنجاری خرده می‌گیرد و نتیجۀ آن را چیزی جز بی‌معنا شدنِ مفاهیمی چون «اصلاح» و «پیشرفت» نمی‌داند. در این مقاله، می‌کوشم نشان دهم که چگونه بخشی از انتقادهای پاتنم، رورتی را از طبیعت‌گرایی پرشوری که در آثار اولیه‌اش دیده می‌شود منصرف می‌کند و او را متقاعد می‌سازد که به جای تاکید بر یک طبیعت‌گرایی تمام‌عیار، بر نوعی کثرت‌گرایی واژگانی تاکید کند. هم چنین او در آثار متاخر خود و در پی پاسخ به انتقادهای پاتنم میکوشد از طریق بازتفسیر مفاهیمی چون تعالی و ایدئال سازی راهی بر نجات مفاهیم هنجاری اصلاح و پیشرفت در عین التزام به زمینه گرایی فراهم آورد .

the rorty-putnam debate: pragmatism, naturalism and the challenge of normativity

inspired by linguistic and pragmatic turn, richard rorty suggests a contextualist interpretation of relation between truth and justification, and refuses any substantive function of such concepts as reality, truth, and justification beyond totally context-bounded justificatory practices . in contrast, in spite of coming to terms with rorty’s neo-pragmatism , hilary putnam believes his naturalistic approach is uncapable to explain the transcendent character of such important concepts as truth and justification. he also questions rorty’s exclusively sociological attitude toward justification which makes a nonsense of any reform or progress in the transformation of justificatory practices. in this essay, i would try to show that how putnam’s criticisms, founded on irreducibility of the normative to the natural, leads rorty to leave his overtly fervent naturalism found in his early work, and persuades him to insist on a vocabulary pluralism.