دوگانه‌ گفتار– نوشتار: تحلیلی فلسفی

زبان به‌عنوان مهمترین ابزارِ برقراری ارتباط بین انسان‌ها به‌طور کلی در دو شکل گفتاری و نوشتاری مورد استفاده قرار می‌گیرد. با توجه به این مسئله که گفتار و نوشتار خصیصه‌های متفاوتی در انتقال معنا دارند قصد داریم این خصوصیات را برشماریم و ببینیم که در فلسفه به طور کلی چه برتری‌ای نسبت به یکدیگر داشته‌اند. بدین منظور جایگاه گفتار- نوشتار و ویژگی هر یک در انتقال معنا را نزد برخی اندیشمندان دوره‌ی جدید و معاصر بررسی می‌کنیم. ابتدا چون افلاطون به عنوان فیلسوف دوره‌ی متقدم، آغازگر مفهوم لوگوس‌محوری بوده، به ویژگی‌های گفتار و نوشتار از دیدگاه افلاطون می‌پردازیم، پس از بررسی دیدگاه روسو، سوسور و هلیدی که تقریبا همگی جایگاه گفتار را بالاتر از نوشتار در نظر می‌گرفتند، به نظریات دریدا می‌رسیم که با نظریه‌ی متافیزیکِ حضور به نقد لوگوس‌محوری پرداخت، با روش واسازی در مسیر تمرکز‌زدایی قدم برداشت و به رد اولویت در دوگانه‌های تقابلی مانند گفتار- نوشتار پرداخت و با نظریات خود در اثبات اهمیت جایگاه نوشتار کوشید.

the duality of speech-writing: a philosophical analysis

language, the most important tool for communication among human beings is generally used in spoken and written form. speech and writing have different features to convey a meaning; we intend to define these features and find out, generally in philosophy, what kind of priority speech and writing might have had. we are going to review the status of speech-writing and their characteristics in conveying meaning, in certain modern and contemporary thinkers. since plato was the initiator of logocentrism, firstly we are going to discuss the characteristics of speech and writing from his point of view. then we discuss the matter in rousseau, saussure and halliday; they, assigned a higher status to speech. after that we will discuss derrida’s point of view; by his theory the metaphysics of presence, derrida criticized logocentrism and by his deconstruction method he took step into the decentralization path. he disproved priority in dualities like speech-writing.