ارسطو، کانت و وحدت مساله متافیزیک

این مقاله می‌کوشد توامان به دو پرسش مهم نسبت به متافیزیک پاسخ گوید: الف) آیا متافیزیک دانشی ناظر به اصول کلی موجودات است یا از موجودی خاص به نحو انضمامی نیز پرسش می‌کند؟ ب) آیا متافیزیک در معنای کانتی آن نوعی گسست از متافیزیک ارسطویی است ؟ برای پاسخ به این دو پرسش نخست با استناد به متون ارسطو نشان داده می‌شود که مسئلۀ متافیزیک اولاً با جستار از اصول کلی موجودات آغاز می‌شود ولی، در ادامۀ این جستار، به پرسش از موجودی خاص یعنی امر نامشروط (اندیشۀ خوداندیش) گره می‌خورد. بنابراین، دانشِ ناظر به اصول کلی موجودات همان دانش به موجودات برین است. پس از تبیین سرشت متافیزیک ارسطویی، با بررسی متون کانت روشن خواهد شد که، برخلاف باور مشهور، نزد کانت نیز همواره تبیین موجودات به پرسش از امر نامشروط گره می‌خورد. بنابراین، متافیزیک نزد ارسطو و کانت همواره در پیوند با امر نامشروط است.

aristotle, kant and the unity of the metaphysical problem

the current investigation tries to answer two questions about metaphysics: a) is metaphysics a science about general principles of beings, or does it ask concretely about some special beings? b) is metaphysics in its kantian conception, a complete rupture from aristotelian metaphysics,? to answer these questions, in response to the first question it is shown that the problem of metaphysics begins with the question of the general principles of beings. however, this question leads to the question of special being, i.e., the unconditioned (thinking of thinking). therefore, the knowledge of general principles of beings is the same as the knowledge of supreme beings. after explaining the nature of aristotelian metaphysics, by examining kant’s texts, it turns out that, contrary to the popular belief, kant’s explanation of beings is always tied to the question of the unconditioned. therefore, according to aristotle and kant, metaphysics is always connected with the unconditioned.