جایگاه ایمان، سلوک قلبی، و عقل در اندیشة پاسکال

پاسکال بنیان نهایی یقین را که همه چیز مبتنی بر آن است. این بنیان «خدای زنده»، یعنی کتاب مقدس است که در مسیح آشکار شد آیا چنین ادعایی درست است؟ در این صورت آیا او را باید «فیلسوف دین» نامید؟ او می‌گوید از طریق عقل و استدلال نمی‌توان حقیقت را یافت. چنان‌ دکارت این راه را رفت ولی به نتیجه نرسید. معمولاً پاسکال را در زمرة عقل‌گرایان شناخته‌اند اما آن‌طور که مقاله در صدد اثبات آن است، او یک «ایمان‌گرا» است ولی ایمان او «عقلی» نیست بلکه «ایمان قلبی» است. منابعی که قلب را به «دل» برگردانده‌اند، در اشتباه‌اند. مقالة حاضر، موضوع دین و «ایمان قلبی» از منظر پاسکال؛ و نیز منطق و روشی را که او با استفاده از آن به این گونه «ایمان» و «فهم دین» نائل آمده، مورد بررسی قرار داده است؛ و در پاره‌ای موارد مهم، دیدگاه پاسکال با دکارت نیز مقایسه می‌شود.

the status of faith, heart and reason in pascal’s thinking

pascal starts strictly speaking from experience. pascal does not simply accept the authority of reason, and he says that if reason were the ultimate authority, rationality would certainly be sufficient in itself and there would be no need for revelation, but rationality has not yet found a universally accepted truth.pascal’s logic is neither aristotelian nor cartesian, rather his logic is the &logic of the heart& in which the primordial human nature, that is, inner intuition, must be distinguished from reason.where &thought& is supplanted by &belief&? can he be called a &philosopher of religion&?philosophers have generally identified pascal as a rationalist, but this article proves that he is a &fideist&, and on this basis, the author examines the subject of religion and faith in the heart from pascal’s point of view.