علم پیشین مغایرِ متصل با ذات از دیدگاه صدرالمتالهین شیرازی

برخی از محققین معاصر به واسطه بعضی عبارات صدرالمتالهین بر این باورند که ملاصدرا علاوه بر علم پیشین ذاتی و علم مع الفعل ،به علم پیشین مغایرِ متصل با ذات نیز اعتقاد دارد.در این پژوهش پس از بررسی مستندات، می توان به این نتایج دست یافت که هرچند برخی مستندات این رای قابل مناقشه است اما صدرالدین منکر علم پیشین مغایرِ متصل با ذات برای خداوند نیست و سخن از صور علمیه ای می نماید که لازم ذاتِ واجب بوده و نیازی به جعل ، تاثیر و تاثر نداشته و از اجزای عالم محسوب نمی شوند که این نحوه از علم را لازمه ی علم پیشین ذاتی و از لوازم قاعده بسیط الحقیقه‌ می داند و مقصود وی از این صور، صور مرتسمه مشاء نیست بلکه همان اعیان ثابته عرفاست که از شئون ذاتی حق بوده و مورد جعل قرار نگرفته و به وجود حق موجودند نه به ایجاد او ،که این مرتبه را قضاء ربانی می نامد که باقی به بقاء واجب تعالی است.

Divine knowledge of being connected with nature from the viewpoint of Sadr al-Din Shirazes

Some contemporary scholars in some of the allegations of Sadr alMota’alahin believe that MullahSadra believes in the invisible divine knowledge of being connected with nature, in addition to his inward knowledge and active knowledge In this research, after reviewing the documentation, one can conclude that, although some of the documents of this ruling are controversial, but Sadr alDin doesn’t denies the previous contradictory knowledge of being connected to nature for God. And it speaks of a theological form in which the essential of nature is obligatory and does not require any forgery and influence, and they are not considered components of the universe. Which considers this mode of knowledge necessary for the prior knowledge inherent in and based on the simple reality. And the purpose of this form is not the intelligible form, but the same as the true laws of the mystics, which are inherent in the truth and are not forged, and that there is a right to exist, not to create him, this is called the sacramental case, which remains for the survival of excellence