نگاهی انتقادی به طبیعت گرایی روش شناختی

طبیعت گرایی روش‌شناختی، که به‌مثابه ابرپارادایم دانش نوین معرفی می‌شود، هیچ گزاره یا نظریه‌ مشتمل بر ارجاع پدیده‌های طبیعی به حقایق فراطبیعی را روانمی‌دارد. این رویکرد را می‌توان به دو قسم حداقلی و حداکثری تقسیم کرد که هر یک مقتضیات و بروندادهای خاص خود را دارد. تحقیق و تدقیق در این رویکرد مایه دلمشغولی بسیاری از متعاطیان حوزه فلسفه علم، و فلسفه دین می‌باشد. جستار پیش رو در صدد است تا با روش اسنادی به کاوش در این مساله پرداخته و با روش تحلیلی آن را در معرض نقد و سنجش گذارد. نتیجه تحقیق این است که طبیعتگرایی روش شناختی نه بر بنیاد معرفتی و منطقی معتبری استوار است، نه حاوی مدعایی منسجم و خردپذیر بوده و نه از منظر کارکردشناختی تامین کننده انتظارات ادعا شده است.

a critical study of methodological naturalism

introduction: methodological naturalism, which is calledmethodological materialism or methodological atheism also, and introduced as a metaparadigm of the modern science, does not tolerate any theory or proposition which relates natural phenomenon to the supernatural causes and entities. such an approach is divided into the week and strong ones, each one has its own necessities and outcomings.studying and contemplating on such an approach is the aim of manycomponents of philosophy of science and religion. it, however, identifies the limits and regulations governing the relationships between science and religion.therefor researching the problem is a necessary obligation for the components of theological studies and those pretending the reformation of science based on religious doctrine. methods: the present issue studies the subject with biblical and analytical research method. results: the result is that methodological naturalism is not based on authentic logical and epistemological foundations, nor is it a rational and coherent claim, and is not able to fulfill the promised expectations of it.