هستی‌شناسی شر در قرآن با تاکید بر میدان معنایی واژگان همنشین

مسئله شر همواره یک شبه ‌اعتقاد است.هویت ‌شناسی شر و ارتباط آن با رنج، مسبوق به ارائه رهیافت این معضل اعتقادی است. قرآن پدیده شر را در آیات گوناگون مطرح می کند. با تحلیل میدان های معنایی واژگان همنشین شر در قرآن، می توان به هستی‌شناسی شر در قرآن رسید. تحلیل واژگان قرآن راه‌های مختلفی دارد که میدان های معنایی روش بدیعی برای این منظور است. اگر چه راه ‌حل‌های گوناگونی برای این مسئله بیان شده است، اما باز طرح این موضوع به عنوان یک شبهه جدی و جدید اعتقادی، نگاهی نو و دقتی عمیق در این مسئله نیاز است. تحقیق پیش رو با تاکید بر واژگان همنشین شر، در صدد تبیین سرشت شر و تحلیل جهان بینی قرآن درباره شر و ارتباط آن با دشواری هاست. آیات قرآن برخی پدیده‎های دشوار را خیرمی داند و برخی ملایمات را شر معرفی می کند؛ از این‌ رو از منظر قرآن میان دشواری و شر رابطه تساوی نیست. در نگاه قرآن خیر بودن یا شر بودن پدیده‌ای، به آثار و نتایج آن پدیده مرتبط است. قرآن امتحان را یکی از حکمت های وجودی شر معرفی می‌کند. جهل موجب می شود انسان خیری را شر یا شری را خیر تلقی کند.