مهندسی مجدد و نقش آن در ساختار سازمان های اطلاعاتی

«سازمان» یک نهاد اجتماعی است که مبتنی بر هدف و دارای سیستم‌های فعال و هماهنگ بوده و با محیط خارجی ارتباط دارد. در گذشته، هنگامی که محیط نسبتاً باثبات بود، بیشتر سازمان‌ها برای بهره‌برداری از فرصت‌های پیش آمده، به تغییرات تدریجی و اندک اکتفا می‌کردند. ولی با گذشت زمان، در سراسر دنیا سازمان‌ها دریافته‌اند که فقط تغییرات تدریجی راهگشای مشکلات کنونی سازمان‌ها نیست و گاهی برای بقای سازمان، لازم است تغییراتی به صورت اساسی و زیربنایی در سازمان ایجاد شود. در این میان، موفقیت و پویایی سازمان‌های اطلاعاتی نیز به عوامل بسیاری بستگی دارد که برخی از مهم‌ترین آنها داشتن راهبرد مناسب، فرهنگ سازمانی توسعه یافته، اشراف بر محیط، منابع و نیروی انسانی کارآمد، با انگیزه و وفادار به نظام و پایبند به ارزش‌های دینی، حکومتی و ملی و نیز ساختار مناسب، پویا و انعطاف‌پذیر می‌‌‌‌‌‌‌‌باشد که می‌توان در نهایت با عنوان مهندسی‌مجدد، از آنها یاد نمود.مهندسی‌مجدد (pr) روندی است که در آن وظیفه‌های فعلی سازمان، جای خود را با فرآیندهای اصلی کسب و کار و رقابت عوض کرده و بنابراین، سازمان‌ها را از حالت وظیفه‌گرایی به سوی فرآیند محوری حرکت می‌دهد. از این رو، در این مقاله برآنیم تا این مفهوم را با رویکردی ویژه در مورد سازمان‌های اطلاعاتی و با دیدگاهی اطلاعاتی، مورد برسی قرار داده و راهکاری جهت اجرای مهندسی‌مجدد در ساختار سازمان‌های اطلاعاتی بیان کنیم. در این راستا، ابتدا به کلیاتی در مورد مفهوم، تاریخچه، الزامات و نحوه عملکرد مهندسی‌مجدد پرداخته و در ادامه تجربیات مهندسی‌مجدد در ایران، به عوامل موثر و روش‌های پرداخته و در نهایت؛ با توجه به ساختار سازمان‌های اطلاعاتی، نحوه اجرا و مراحل اجرای این مهم در این گونه سازمان‌ها را تشریح کنیم.