الگویی فراگیر برای مطالعه عوامل استراتژیک محیطی موثر بر اعتماد سیاسی (طراحی و آزمون مدلی در ایران)

اعتماد بنیان بسیاری از تعامل‏ها و کنش‌های روزمره در جوامع انسانی چه در زمینه ارتباطات میان فردی و چه در حوزه ارتباطات اجتماعی بین گروه‌ها است. در اکثر جوامع به علت مجموعه‌ای از عوامل نظیر از خود بیگانگی، فقدان سرمایه اجتماعی، وجود رسانه‌های انتقادی و یا میزان پاسخگویی نهادها و سازمان‌‌های عمومی، میزان اعتماد به دولت و سازمان‌های تابعه کاهش یافته است. اما بررسی‏ها نشان می دهد که برخی عوامل محیطی نظیر سطح اعتماد اجتماعی در جوامع بشری احتمالاً این پدیده را تشدید می‌نماید و یا به گونه‌ای بر آن موثر است. در این مقاله ابتدا به بررسی ادبیات اعتماد می‌پردازیم و سپس تاثیر عوامل راهبردی محیطی را در افزایش یا کاهش اعتماد سیاسی ارزیابی می‌کنیم. بنابراین هدف این مقاله مطالعه و بیان نقش عوامل استراتژیک محیطی (pest) در اعتماد عمومی به دولت‌ها است. روش تحقیق توصیفی از نوع پیمایشی است و برای جمع آوری اطلاعات آن از ابزار پرسشنامه و برای بررسی و تحلیل فرضیات آن از نرم افزارهای آماری spss و lisrel استفاده شده است. سازمان‌های دولتی و غیردولتی شهر تهران جامعه آماری این پژوهش را تشکیل می‌دهند که نمونه آماری (مشتمل بر چند سازمان دولتی و خصوصی) از میان جامعه آماری فوق انتخاب و پرسشنامه نهایی در میان آنها توزیع شد. با توجه به مغفول ماندن نقش عوامل راهبردی محیطی در اعتماد عمومی به دولت و نهادهای سیاسی، پژوهش حاضر تلاش داشته با تاکید بر نقش مهم این دست متغیرها الگویی توسعه یافته و جامع را برای عوامل راهبردی موثر بر اعتماد عمومی به دولت در کشور ایران طراحی کند و از این جهت به گسترش و تکمیل مرزهای دانش موجود در این حوزه کمک می‎نماید.