راهبردهای انتظامی در جغرافیای سیستان و بلوچستان

امروزه امنیت و توسعه لازم وملزوم یکدیگرند. یعنی بدون امنیت امکان عملیات توسعه و سرمایه‌گذاری، رفاه، ارتقای فرهنگ و سطح اقتصادی میسر نیست و اگرتوسعه نباشد امنیت پایدار وجود ندارد. اگر امنیت با قدرت نظامی، انتظامی و اطلاعاتی حاصل شود، بسیار شکننده‌ خواهد بود. بنابراین توسعه، برای ایجاد یک امنیت پایدار مردمی، مکمل امنیت است. اما اگر تامین امنیت در هر منطقه‏ای بدون توجه به مولفه‏های جغرافیایی باشد، مطمیناً آن امنیت کامل تامین نخواهد شد و با کوچک‏ترین بحرانی، متلاشی می‏شود. در حقیقت جغرافیا استعاره‏ای از سیاست است و بسیاری از تصمیم‏هایی که سیاستمداران اتخاذ می‏کنند با توجه به شرایط جغرافیایی و بر پایه شرایط جغرافیایی کشورشان می‏باشد. به عبارت بهتر تصمیم سیاسی در یک محیط جغرافیایی اتخاذ می‏شود و در نتیجه تصویری از واحدهای سیاسی توسط جغرافی دانان ارایه می‏شود. یک سیاستمدار نتوانسته بدون داشتن یک دید کلی از جغرافیای سیاسی و یا ژیوپلیتیک در برخورد با مسایل جهانی و یا منطقه‏ای و محلی به راهکارهای مطلوب برسد. این مسیله در خصوص کشور ایران که دارای شرایط خاص و منحصر به فرد جغرافیایی (خصوصاً منطقه جنوب شرقی) می‏باشد نمود بیشتری می‏یابد. در واقع اتخاذ هرگونه راهبردهای امنیتی انتظامی دراین منطقه بدون توجه به مولفه جغرافیایی کارایی نخواهد داشت.مقاله حاضر به بررسی و ارزیابی سه فرضیه پرداخته و اطلاعات مورد نظر به شیوه کتابخانه‏ای گردآوری و به روش توصیفی تحلیلی، تجزیه و تحلیل شده است.