جنبش های جدید اجتماعی و چالش های انتظامی

جنبش های اجتماعی از نمودهای جهان جدید به شمار می رود، تغییرات و تحولات فزاینده فرهنگی و اجتماعی در دهه های اخیر، گستره متنوعی از جنبشهای اجتماعی را در جوامع جدید مطرح نموده است، چالش ها و مسایلی چون مسایل زنان، حرکتهای دانشجویی، مسایل قومی، دمکراسی خواهی، سبک های نوین زندگی، محیط زیست و شکاف های نسلی از مهمترین جنبش هایی است که نمودهای آن در ایران هم قابل مشاهده می باشد. بعد از حوادث سالهای 1960 و 1970 میلادی اروپا و نیز تحولات فزاینده عرصه های ارتباطات و توسعه سیاسی، این جنبش ها در اشکـال تـازه ای تجـلَی یافته اند. اگر جنبش های سنتی به صورت سازمان یافته کانون های قدرت سیاسی را نشانه گرفته بودند جنبش های جدید ماهیتی نامشخص، بدون شکل، سیال و بازیافته اند کـه بـر سلول هـای ریـز جامعـه می نشینند و به تولید و بازتولید هنجارها، ارزش ها، نمادها و خـرده فـرهنـگ هـای خــاص می پردازند و هویت های فرهنگی را نشانه گرفته اند.سوال اساسی این تحقیق این است که این جنبش ها با ویژگی های مذکور را چگونه باید مدیریت کرد. در همین راستا با استفاده از نظریه ها بویژه دیدگاه های آلن تورن و آلبرتو ملوچی به بررسی موضوع پرداخته می شود. روش گردآوری اطلاعات اسنادی (کتابخانه ای) و شیوه تحلیل استنباطی (قیاسی) می باشد. فرض این جستار بدین صورت است که جنبشهای جدید اجتماعی از ابزارها و روش های آرام استفاده می کنند و لذا از منظر انتظامی تهدیدنرم محسوب می گردند و مهار و کنترل آنها نیز با بهره گیری از روشهای نرم میسر است. تحلیل ها نشان داده در سیاست های حفظ نظم ومدیریت این جنبش ها، نقش اقتدار پلیس نبایدکمرنگ شود اما استفاده از زور مشروع با استفاده ازاطلاعات، تخصصی شدن ساختار مبارزه، استفاده از سیاست های پیشگیرانه، توجه به مذاکره، . . . می تواند اثرگذار باشد.