تبیین مدل کاربرد رسانه‌های جمعی برای پیشگیری از ارتکاب جرم

تاثیرگذاری رسانه بر اندیشه و کنش مخاطب از مباحث قدیمی رسانه بوده است و همواره مورد توجه پژوهشگران قرار داشته است. مطالعه حوادث و پرونده‌های جنایی نشان می‌دهد که بخش چشمگیری از جرایم تحت تاثیر تصاویر و پیام‌های منتقل شده توسط رسانه‌ها صورت پذیرفته‌اند که این تاثیرپذیری در مراحل گوناگون اعم از انگیزه، شیوه ارتکاب جرم و رفتارهای پس از ارتکاب و غیره نمود می‌یابد. بیان مسیله این پژوهش عبارت است از اینکه «چه مدلی می‌تواند برای برای استفاده از رسانه‌های جمعی برای پیشگیری از جرم کارآمد باشد؟». برای دستیابی به این پاسخ‏ها مطالعه با استفاده از تحلیل نظری ادبیات موضوع انجام پذیرفت و برای تایید مدل پیشنهاد شده از نظر کارشناسان استفاده شد. نظریه وابستگی به عنوان نظریه پایه‌ای برای تحلیل نظری مورد توجه قرار گرفت و بر مبنای آن مدل دوبخشی یکسویه که شامل رسانه جمعی و مخاطب بود تدوین گردید که چتر پوششی پلیس در داخل بخش مخاطب و تاثیرپذیری هدایت‏گر پلیس در طی مرحله ارسال پیام سبب تاثیرات شناختی، عاطفی و رفتاری روی مخاطب و جامعه گیرنده پیام می‌گذارد. در نتیجه این پژوهش تایید شد که نیروی انتظامی برای مقابله با بحران‌ها و آسیب‌های اجتماعی و فرهنگ‏سازی نیازمند استفاده از ظرفیت‌های رسانه‏ای است. استفاده از نظریه‌های ارتباطی با رویکرد وابستگی می‌توانند ساختار و محتوای پیام را به نحوی هدفمند و تاثیرگذار بر روی جامعه هدف اجرا کند و به حداکثر اثرگذاری در پیشگیری از جرایم دست یابد.