تحقیقات اجتماعی پلیس در ایران تا سال 1386

جامعه شناسی پلیس، به عنوان شاخه‏ای نوپا از علم جامعه شناسی، ما را به سوی روابط متقابلی که میان پلیس و جامعه وجود دارد، رهنمون ساخته، پیوندهای آن با جامعه را به عنوان سازمانی از سازمان‌های اجتماعی بررسی می‌نماید. «جامعه شناسی پلیس» بر این اصل بنا نهاده شده که «پلیس» به عنوان یک پیکره شناختی (همانند تمامی شاخه‏های جامعه شناسی) نمی‌تواند در خلا شکل گرفته، توسعه یابد. از این رو پلیس نه فقط فرآورده و محصول جامعه است و اساساً ماهیتی اجتماعی دارد، بلکه در صور گوناگون خود از طریق عوامل اجتماعی مشروط می‌شود. هدف اصلی این پژوهش، بررسی، تبیین و توصیف وضعیت تحقیقات اجتماعی پلیس در ایران از زمان ورود جامعه شناسی و شروع تحقیقات اجتماعی است. روش تحقیق تولیدات علمی مرتبط با پلیس در این مقاله روش اسنادی و روش گردآوری اطلاعات، کتابخانه‏ای و اطلاعات ثانویه از منابع و تولیدات مختلف؛ و روش تحلیل نیز توصیفی است.نگاه جامعه شناختی به پلیس در کشورمان غیر مستمر و وضعیتی، متمرکز در درون سازمان پلیس، آمیخته با حوزه سیاسی و بالاخره فاقد سازماندهی تحقیقاتی بوده است. همچنین به دلیل عدم تمرکز در اولویت‏سنجی و نیز ارتباطات علمی اندک میان مراکز تحقیقات اجتماعی حول پلیس، تنوع موضوعی کم و تکرار در آن زیاد است.