بررسی رابطه بین تمایزیافتگی با میزان تمایل به اعتیاد در مردان متاهل

پژوهش حاضر به میزان تمایل به اعتیاد مردان متاهل مشکل دار، از دیدگاه نظام های خانواده بوین و با تاکید بر مفهوم تمایزیافتگی، پرداخته است. در این نوشتار چنین فرض شده است تمایل به اعتیاد مردان متاهل با سطح تمایزیافتگی رابطه دارد. همچنین فرض شد که بین تمایل به اعتیاد مردان تمایزیافته و تمایزنایافته تفاوت وجود دارد. روش پژوهش از نوع توصیفی و پس رویدادی است. جامعه پژوهش دربرگیرنده مردان متاهل مراجعه کننده به کلینیک مشاوره ی تحقیقی است. تعداد 53 نفر از مردان متاهل مراجعه کننده به مرکز مشاوره در یک دوره زمانی 3 ماهه، به صورت در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. از دو ابزار dsi-r و «تمایل به اعتیاد» برای گردآوری اطلاعات استفاده شد. پس از تعیین گروه نمونه و پر کردن پرسشنامه تمایزیافتگی توسط آنان 26 نفر دارای تمایز یافتگی بالا و 27 نفر نیز دارای تمایزیافتگی پایین شناخته شدند. نتایج نشان داد که تمایزیافتگی و خرده مقیاس‏های آن (واکنش عاطفی، جدایی عاطفی و موضع من و آمیختگی با دیگران) «تمایل به اعتیاد» مردان را پیش بینی می‏کنند. همچنین نتایج نشان داد که بین تمایل به اعتیاد مردان تمایزیافته و تمایزنایافته تفاوت وجود دارد. با توجه به نتایج می‏توان چنین نتیجه گیری کرد که افراد با سطح پایین خودمتمایزسازی پایین ممکن است برای کاهش اضطراب دست به مصرف مواد مخدر بزنند. بنابراین الزامات بالینی برای پیگیری و درمان سو مصرف مواد باید مورد توجه قرار گیرد.