پیشگیری اجتماعی از جرائم موادمخدر و روان‎گردان کودکان در نظام عدالت کیفری

مقدمه: رویکرد سنتی به جرائم کودکان به‎طور عام و جرائم موادمخدر به‎طور خاص، عمدتاً مبتنی بر اقدامات تنبیهی بوده که از سوی نظام قضایی و ضابطان قضایی اعمال می‎شده است. با این حال، رویکردهای جدید، بر مشارکت اجتماعی و پیشگیری اجتماعی تاکید دارند. پیشگیری اجتماعی هم در سطح تقنینی، هم در سطح قضایی و هم در سطح اجرایی، از جرائم موادمخدر کودکان بر ارتقای توانمندی کودکانی که بیشترین امکان ارتکاب جرائم در مورد آن‌ها وجود دارد، تاکید می‎کند. روش: تحقیق حاضر با رویکرد توصیفی تحلیلی انجام شده است؛ بدین صورت است که رویکردهای سیاست جنایی ایالات متحده آمریکا، کانادا و ایران در پیشگیری اجتماعی از جرائم کودکان مورد سنجش و ارزیابی قرار گرفته است. در پایان، ضمن توجه به هر یک از این رویکردها و مطالعه منابع آن‌ها، نقاط ضعف در این خصوص ارائه شده است. یافته‌ها: یافته‌ها در تحقیق حاضر نشانگر این موضوع است که پیشگیری اجتماعی از جرائم کودکان، هم در ایالات متحده و هم در کانادا و ایران، در سه سطح پیشگیری «جامعه‎محور»، «خانواده‎محور» و «مدرسه‎محور» دنبال می‎شود. نتیجه‎گیری: نتایج حاصل از تحلیل یافته‌ها نشان می‎دهد که در سیاست جنایی ایالات متحده، برنامه‌های پیشگیرانه اجتماعی مانند آموزش مهارت‎های اجتماعی کودکان، مدیریت مدرسه، مدیریت کلاس‎های درس، بازسازماندهی سطوح مدارس یا کلاس‎های آن‌ها و افزایش خودکنترلی که از رفتارهای شناختی یا روش‎های دستوری رفتاری دنبال می‎شود. در کانادا نیز برنامه‌های پیشگیری از جرائم کودکان مانند مراقبت‎های روزانه از کودکان و آموزش مهارت‎های والدین همراه با کودکان صورت می‎پذیرد. در ایران نیز برنامه‌های پیشگیری در سطح مدارس، خانواده، نهادهای دینی، و از طریق سازمان‎ها و نهادهای فرهنگی اجتماعی متولی و مشارکت‎های اجتماعی و سمن‎ها اجرا می‎شود.

Social Prevention of Drug Trafficking in the United States, Canada, and Iran

Background and Purpose: The traditional approach to juvenile delinquency in general and drug offenses in particular, has been largely based on punitive measures imposed by the judiciary and judicial officers. However, new approaches emphasize social participation and social prevention. Social prevention, both at the legislative and judicial levels, as well as at the executive level of children’s drug offenses, emphasizes the empowerment of children who are most likely to commit crimes. Method: The present study was conducted with a descriptiveanalytical approach; in this way, the criminal policy approaches of the United States, Canada, and Iran in the social prevention of children’s crimes have been assessed and evaluated. In this regard, it is presented. Results: The findings in the present study indicate that social prevention of juvenile delinquency in both the United States and Canada and Iran is pursued at three levels: comprehensive prevention and familycentered prevention and schoolbased prevention. Conclusions: The results of the analysis of the findings show that in US criminal policy, social prevention programs such as teaching children’s social skills, school management, classroom management, reorganizing school or classroom levels and increasing selfcontrol of behaviors Cognitive or behavioral grammatical methods are followed. In Canada, there are programs to prevent child crimes, such as daytoday child care and parentchild skills training. In Iran, prevention programs are implemented at the level of schools, families, religious institutions, and through responsible organizations and cultural and social institutions and social partnerships and organizations.