مقایسه اثربخشی واقعیت‌درمانی و معنادرمانی بر تحمل‌پریشانی، خودکنترلی و انعطاف‌پذیری‌شناختی کارکنان ستاد فرماندهی ناجا

مقدمه: سلامت افراد سازمانی یکی از سیاست‌هایی است که توسط اغلب سازمان‌ها پیگیری می‌شود و در خصوص آن، برنامه‌ریزی صورت می‌پذیرد. ارتقاء سلامت ‌روانی افراد در سازمان به بهبود رویه خدمت‌رسانی، ارتقاء کیفیت خدمات و افزایش رضایت مراجعین و درنهایت، ارتقاء نظم و امنیت عمومی منجر می‌شود. لذا هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی واقعیت درمانی و معنادرمانی بر تحمل پریشانی، خودکنترلی و انعطاف‌پذیری‌شناختی کارکنان ستاد فرماندهی ناجا بود. روش: روش پژوهش از نوع نیمه تجربی یا نیمه آزمایشی (پیش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه کنترل) و جامعه آماری شامل کلیه کارکنان ستاد فرماندهی ناجا (حدود 2300 نفر) در سال 1397 بود که به شیوه هدفمند تعداد 60 نفر از کارکنان در دو گروه آزمایش (گروه آزمایش 1 و گروه آزمایش 2) و یک گروه کنترل به‌عنوان نمونه موردمطالعه انتخاب شدند. شرکت‌کنندگان با سه پرسشنامه تحمل‌پریشانی سیمونز و گاهر، خودکنترلی تانجی و انعطاف‌پذیری‌شناختی دنیس و وندروال مورد ارزیابی قرار گرفته و سپس پروتکل‌های دو رویکرد درمانی (واقعیت‌درمانی و معنادرمانی) بر روی دو گروه آزمایش اجرا شد و بعدازآن، پس‌آزمون اجرا و با نتایج گروه کنترل مقایسه شدند. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد کهنمرات تاثیر گروه‌ها (واقعیت‌درمانی، معنادرمانی و کنترل) در میانگین نمره گروه کنترل با مقدار 3.59 با دو گروه (واقعیت درمانی به مقدار 3.67 و معنادرمانی به مقدار 3.62) در انعطاف‌پذیری تفاوت آشکاری داشت. همچنین میانگین نمره گروه کنترل با مقدار 4.26، واقعیت‌درمانی با مقدار 4.56 و معنادرمانی با مقدار 4.22 در متغیر خودکنترلی نیز با هم متفاوت بود. نتیجه‌گیری: نتیجه نتایج نشان داد که تاثیر متغیر واقعیت‌درمانی بیشتر از معنادرمانی بود؛ لذا از آنجائی که تحمل پریشانی و خودکنترلی جزء مولفه‌های تاب‌آوری می‌باشند، تقویت این مقیاس‌ها، مهارت‌های جامعه‌شناختی و روان‌شناختی کارکنان ازجمله آستانه تحمل کارکنان ستاد فرماندهی ناجا را بالا برده و موجب بهبود رویه خدمت‌رسانی گشته و در آخر موجبات ارتقاء نظم و امنیت انتظامی در جامعه می‌شود.

Comparison of the effectiveness of reality therapy and logotherapy on tolerance of distress, selfcontrol, and cognitive flexibility in police headquarters staff

Abstract Background and Aim: Organizational health is one of the policies pursued by most organizations and planning is done. The purpose of the present study was to compare the effectiveness of reality therapy and logotherapy on tolerance of distress, selfcontrol and cognitive flexibility in police headquarters staff. Method: The research method was quasiexperimental or quasiexperimental (pretest, posttest with control group) and the statistical population consisted of all police command staff (about 2300 people) in the year 1979. Purposefully 60 staff Two experimental groups (Experiment 1 and Experiment 2) and one control group were selected as the study sample. Participants were assessed with three Simmons and Gahr stress tolerance questionnaires, tangent selfcontrol, and Denis and Wenderval cognitive flexibility. Then, two treatment protocols (reality therapy and logotherapy) were administered to the two experimental groups. Then the posttest was performed and compared with the results of the control group. Results: The results showed that there was a significant difference between the scores of the effect of groups (reality therapy, logotherapy and control) on pretest and posttest, which was 0.90. The mean score of control group (3.59) was significantly different in flexibility between two groups (3.67 reality therapy and 3.62 logotherapy). Also the mean score of control group was 4.26, reality therapy was 4.56 and the mean of therapy was 4.22 in selfcontrol variable. Conclusion: The results of this study indicate that reality therapy and logotherapy were effective on tolerance, selfcontrol and cognitive flexibility of police command staff. In addition, the results showed that the effect of the reality therapy variable was more than the meaningful treatment.